Trouwdag. Mijn vader begeleidt me naar het altaar. We wisselen de geloften uit en iedereen is emotioneel, klapt en moedigt ons aan.
Maar plotseling zie ik van een afstandje een groep mensen aankomen, die iets dragen. Toen ze dichterbij kwamen, kon ik mijn ogen niet geloven.
ZE DRAAGEN EEN DOODSKIST MET EEN STRIK ERBOVEN OP!
Ze brachten het helemaal naar het altaar, zetten het neer en liepen gewoon weg. De hele plek viel in een doodse stilte. Een van de vrienden van mijn man stapte naar voren en tilde langzaam het deksel op.
Ik viel bijna flauw toen ik zag dat er… een stapel oude foto’s, handgeschreven brieven en een enkele verzegelde envelop bovenop lagen. Even wist ik niet wat ik ervan moest denken. De aanblik van een kist op een bruiloft was al verontrustend genoeg, maar de realisatie dat hij vol persoonlijke herinneringen zat, voelde nog vreemder. Mijn eerste reactie was om een stap terug te doen en het aan iemand anders over te laten. Toch stond mijn naam in fijne letters op de envelop. Trillend reikte ik erin en pakte hem op.
Ik voelde alle ogen op me gericht toen ik de brief voorzichtig opende. Mijn nieuwe echtgenoot, Brandon, legde een geruststellende hand op mijn schouder. Mijn vader, Henry, stond achter me en ondersteunde me met stille kracht. Ik haalde diep adem en begon te lezen.
« Lieve Lila, » begon het. « Als je dit leest, betekent het dat de dag waar ik zo naar verlangde, je trouwdag, eindelijk is aangebroken. Ik ben zo trots op je. Het spijt me dat ik er niet persoonlijk bij kon zijn om te zien hoe mooi je eruitziet en je naar het altaar te zien lopen. Maar ik wilde je iets speciaals nalaten – iets dat je zou kunnen helpen herinneren wie je bent en waar je vandaan komt, zelfs nu je aan een nieuw hoofdstuk in je leven begint. »
De handtekening onderaan was van mijn moeder. Ze was overleden toen ik vijftien was. Mijn ogen prikten van de tranen toen ik me naar Brandon omdraaide, wiens eigen ogen zowel geschokt als nieuwsgierig waren. De woorden van mijn moeder waren als een stem uit het verleden, die me er zachtjes aan herinnerde dat, ook al was ze er niet meer, haar liefde voor mij altijd aanwezig was.
Ik keek terug in de kist. Tussen de foto’s lag een oude gehaakte deken. Het was de deken waar ik vroeger onder kroop toen ik een peuter was – mijn moeder had hem met de hand gemaakt. Ik zag ook een doosje met kleine snuisterijen: een klein porseleinen schoentje waar ik ooit dol op was, een verroeste sleutel die bij mijn grootvader thuis hoorde, een cameebroche die mijn moeder bij speciale gelegenheden droeg. Het was bijna alsof mijn moeder alle tastbare herinneringen aan onze familie had gepakt, ze in die kist had gelegd en met een strik had verzegeld, wachtend op het moment dat ik oud genoeg zou zijn – getrouwd genoeg – om hun waarde te begrijpen.
Er ging een gemompel door de menigte. Iedereen aan Brandons kant van de familie keek verbijsterd, terwijl mijn kant grote ogen had. Ik zag de vragen in hun ogen opkomen: wie bracht deze kist, en waarom nu? Had mijn moeder dit zo gepland? Toen ik de brief omdraaide, zag ik een inscriptie op de achterkant:
