« Dat had je moeten overwegen voordat je de mijne als een geldautomaat gebruikte, » zei ik zacht.
Marcus keek op zijn horloge.
« Ik geef je een keuze, » zei hij. « Je hebt dertig dagen om mijn moeder tweehonderdduizend dollar te betalen, of je draagt dit huis als gedeeltelijke betaling aan haar over. »
« Het huis? » Holly hapte naar adem. « Dit is ons thuis. »
« Nee, » zei ik. « Dit is nu mijn thuis. Het was gebouwd op gestolen geld. Op mijn geld. »
Holly gleed van de bank af en ging op haar knieën voor me zitten.
« Mam, alsjeblieft, » snikte ze. « Het spijt me. Ik begreep niet alles wat Ethan deed. Ik wil gewoon— »
« Ja, je begreep het, » onderbrak ik. « Je hebt genoeg begrepen om van het resultaat te genieten. Je begreep genoeg om weg te kijken zolang de pakketten bleven aankomen en de reizen bleven komen. »
Tranen stroomden over mijn gezicht, maar deze keer voelden ze niet als een nederlaag. Ze voelden als bevrijding.
« Sinds Marcus hier is, ben je jaloers, » vervolgde ik. « Jaloers dat iemand openlijk van me hield. Jaloers dat iemand waarde in mij zag terwijl jij alleen nut zag. »
« Ik hou van je, » fluisterde ze.
Ik schudde mijn hoofd.
« Je hebt me gebruikt. »
Marcus greep weer in.
« Waar is het geld nu? » vroeg hij aan Ethan.
« In het vak, » zei Ethan zwakjes. « En dit huis. Het is niet vloeibaar. »
« Dan heb je twee keuzes, » zei Marcus. « Teken de akte over aan mijn moeder. Of ik breng dit hele dossier naar de officier van justitie. Ik heb het al klaar. »
« Strafrechtelijke aanklachten? » Zei Ethan, met een trilling in zijn stem.
Marcus knikte.
« Ik bluf niet. »
Hij haalde meer documenten uit zijn aktetas.
« Dit zijn de contracten die het huis aan mijn moeder overdragen, » zei hij kalm. « Haar nieuwe wettelijke naam wordt Valerie Rivers. Ze is de mensen die haar hebben verraden niet meer het recht verschuldigd hun naam te dragen. »
Ik zag de woorden Holly als koud water treffen. Ze begreep eindelijk dat dit niet alleen om het verliezen van een huis ging.
Het ging erom mij te verliezen.
« Je hebt vierentwintig uur, » zei Marcus, terwijl hij opstond. « Morgen om zes uur ‘s avonds komen we terug voor je antwoord. Als de akte dan nog niet is ondertekend, gaan de kosten maandagochtend binnen. »
We draaiden ons om en liepen naar de deur. Holly rende achter ons aan en greep mijn arm.
« Mam, » riep ze. « Alsjeblieft. Ik ben je dochter. »
Ik keek haar aan. Voor het eerst zag ik haar duidelijk—niet als de baby die ik had gewiegd, de tiener met wie ik ruzie had gehad, maar als de vrouw die ze had gekozen te worden.
« Nee, » zei ik zacht. « Jij bent de vreemdeling die de deur voor mijn neus dichtdeed toen ik nergens heen kon. Mijn zoon is degene die voor mij kwam. »
Ik trok mijn arm los en liep naar buiten.
« Dit is nog niet voorbij, » riep Ethan ons na.
Marcus draaide zich één keer om.
« Oh, het is voorbij, » zei hij kil. « Je hebt het alleen nog niet geaccepteerd. »
Zes maanden later zit ik in de tuin van mijn nieuwe huis—het huis dat ooit van Holly was. De fontein is weg. In de plaats daarvan rozen en fruitbomen. Mijn bloemen. Mijn grond. Mijn keuze.
Holly en Ethan ondertekenden de papieren drieëntwintig uur na Marcus’ ultimatum. Geen dramatische toespraken. Alleen handtekeningen en trillende handen.
Ze verhuisden naar een klein appartement in een minder glamoureuze wijk van Los Angeles. Ethan kreeg een baan als verkoper van tweedehands auto’s. Blijkbaar krimpt je lijst met kansen snel als mensen ontdekken dat je oneerlijk bent geweest met geld.
Holly probeerde nog één keer met me te praten op de dag dat ze vertrokken.
« Mam, » zei ze, haar ogen vol tranen. « Ooit vergeef je me. Ik weet dat je dat zult doen. »
Ik keek naar haar, en voor het eerst voelde ik noch woede noch verlangen. Gewoon een stille afwezigheid.
« Er is niets te vergeven, » zei ik tegen haar. « Want om te vergeven, zou ik eerst moeten geven om mij. »
Dat waren de laatste woorden die we uitwisselden.
Nu hoor ik elke vrijdag het bekende geluid van Marcus’ auto op de oprit. Hij komt binnen met verse bloemen in de ene hand en een fles van mijn favoriete wijn in de andere.
« Hoi, mam, » zegt hij, terwijl hij mijn wang kust.
We koken samen in de keuken—een nieuwe tafel, nieuwe stoelen, maar hetzelfde oude gelach. De eetkamer waar Holly ooit indruk probeerde te maken op haar snobistische vrienden, is nu waar we in comfortabele kleren zitten, pratend over werk, buren en de toekomst.
« Hoe was je week? » vraag ik.
