Die middag gonsde het in de gymzaal van de school van de bezorgde ouders. Bezuinigingen dreigden de kunstprogramma’s te ruïneren. Thorn zat met zijn armen over elkaar op de achterste rij terwijl directeur Finch de crisis schetste. « Het muziekprogramma heeft voor het einde van het semester $10.000 nodig, anders verliezen we het orkest en de band. We hebben een mogelijke samenwerking met de marinebasis geregeld. Ze houden volgende week een ceremonie ter ere van de SEAL-teams en ons orkest is uitgenodigd om op te treden. »
« Verschillende hooggeplaatste officieren zullen aanwezig zijn, waaronder admiraal Riker Blackwood, » vervolgde Finch. « Als we een goede indruk maken, krijgt het programma mogelijk financiering. » Lana zocht naar de ogen van haar vader, maar hij keek rector Finch met ongewone aandacht aan.
Toen de vergadering ten einde liep, bewoog Thorn zich rustig naar de uitgang. ‘Meneer Merrick.’ Hij draaide zich om en zag Adresia Collins, de stadsbibliothecaresse en assistent-dirigent van het orkest. ‘Lana’s solo vordert prachtig,’ zei ze, terwijl ze naast hem kwam lopen. ‘Haar moeder heeft haar goed lesgegeven.’
Thorns gezicht verzachtte een beetje. « Sarah was dol op die cello. Ze liet Lana er al op spelen toen ze nog maar net groot genoeg was om hem vast te houden. »
« De ceremonie op de marinebasis zou een goede gelegenheid kunnen zijn voor Lana om gehoord te worden door mensen die haar later mogelijk kunnen helpen bij het verkrijgen van beurzen. Ze zei dat ze graag wilde dat ik als begeleidster meeging. »
“Ik kan niet goed tegen grote menigten.”
‘Je bent niet zo goed in militaire functies,’ corrigeerde Adresia zachtjes. ‘Er is een verschil.’
Thorn stopte. « Waarom zeg je dat? »
Adresia keek hem recht in de ogen. ‘Ik merkte dingen op. Zoals hoe je elk schip in de haven alleen al aan het silhouet kunt herkennen. Hoe je kamers scant voordat je ze binnengaat. Hoe je jezelf positioneert met je rug naar de muren.’
‘Gewoonten,’ zei hij afwijzend.
‘Aangeleerde gewoontes,’ wierp ze tegen. ‘Mijn broer heeft drie uitzendingen achter de rug voordat hij thuiskwam. Hij heeft dezelfde gewoontes.’
Thorn liep verder, nu in een iets sneller tempo. « Ik heb werk te doen. »
‘Ze heeft je daar nodig,’ riep Adresia hem na. ‘Sommige lasten volgen ons niet voor niets.’ Thorn draaide zich niet om, maar zijn pas haperde even.
Die nacht, nadat Lana naar bed was gegaan, stond Thorn in zijn slaapkamer en staarde naar de kast. Na een lange stilte schoof hij een stoel aan en pakte van de bovenste plank een met stof bedekte metalen doos. Zonder hem open te maken, zette hij hem op het bed en staarde ernaar alsof er iets gevaarlijks in zat. Hij had de doos al jaren niet aangeraakt. Een geluid uit de gang deed hem de doos snel terugzetten.
Hij lag daarna in bed, starend naar het plafond, de slaap wilde maar niet komen. Toen hij eindelijk in slaap viel, bracht het dromen met zich mee die in de loop der jaren minder frequent waren geworden, maar nooit minder levendig. Explosies, geschreeuwde bevelen in het Arabisch, het gewicht van een kameraad op zijn schouders, bloed dat door zijn uniform heen sijpelde, een stem op de radio die hen beval de aanval af te breken. Zijn eigen stem, kalm ondanks alles, die het bevel weigerde. Toen duisternis, pijn en de gezichten van kinderen die in een kelder ineengedoken zaten en hem met doodsbange ogen aankeken. Hij werd wakker voor zonsopgang, doorweekt van het zweet en hijgend. Hij concentreerde zich op het vertragen van zijn hartslag, met behulp van technieken die hij zich al lang had eigen gemaakt. Toen hij eindelijk opstond, zijn besluit genomen, begonnen de eerste tekenen van de zonsopgang de horizon te kleuren.
Lana trof hem aan in de keuken, waar hij het ontbijt aan het klaarmaken was. « Alles in orde? » vroeg ze voorzichtig.
‘Prima,’ zei hij, terwijl hij een bord met eieren en toast naar haar toe schoof. ‘Eet maar. Anders zijn we te laat.’
« Waarvoor ben je te laat? »
‘School. Ik moet even met directeur Finch praten over het begeleiden van die schoolreis.’ Lana’s gezicht klaarde meteen op. ‘Kom je mee?’
Thorn knikte eenmaal. « Wat heeft je van gedachten doen veranderen? »
Hij zweeg even en zei toen eenvoudig: « Dat heb je gedaan. »
De middag voor het schoolreisje verzamelde Thorn de leerlingen in het orkestlokaal om de protocollen voor het bezoek aan de marinebasis door te nemen. Zijn normaal zo gereserveerde houding was veranderd in een meer gezaghebbende toon. « Jullie hebben een identiteitsbewijs nodig bij de controlepost, » legde hij uit. « Volg onmiddellijk en zonder vragen de aanwijzingen van al het geüniformeerde personeel op. Blijf bij je toegewezen groep. De basis is een beveiligde locatie. Als je wegloopt, kun je worden aangehouden. »
Een jongen stak zijn hand op. « Mijn vader zegt dat ze daar de nieuwe Virginia-klasse onderzeeërs hebben. Zullen we die te zien krijgen? »
‘Nee. De ceremonie vindt plaats in Hangar 4. Jullie zullen niet in de buurt van de onderzeeërs komen,’ antwoordde Thorn zo specifiek dat verschillende studenten elkaar veelbetekenend aankeken.
‘Hoe weet je welke hangar het is?’ vroeg een andere student.
Thorn aarzelde slechts even. « Het stond in het informatiepakket. »
De student fronste zijn wenkbrauwen. « Op de mijne stond alleen ‘ceremonie marinebasis’. »
‘Meneer Merrick,’ onderbrak een van de meisjes. ‘Heeft u in het leger gezeten?’ Het werd stil in de kamer, alle ogen waren op Thorn gericht.
Hij keek hen kalm aan. ‘We bespreken de excursie van morgen. Jullie bus vertrekt om 8 uur. Kom niet te laat.’ De afleiding was zo soepel dat de meeste leerlingen alleen maar knikten. Alleen Lana merkte de lichte spanning in de schouders van haar vader op.
Terwijl de studenten naar buiten liepen, kwam Adresia naar hem toe. « Dat was nogal een briefing, sergeant. »
Thorn wierp haar een scherpe blik toe. « Pardon? »
‘Even een opmerking,’ zei ze kalm. ‘Je hebt de juiste toon perfect te pakken.’
“Ik ben al eerder op een basis geweest. Ik wil gewoon dat de kinderen voorbereid zijn.”
Adresia knikte. « Je lijkt gespannen over morgen. »
“Ik houd niet van drukte.”
‘De ceremonie is ter ere van SEAL Team 6 en aanverwante eenheden,’ zei ze voorzichtig, terwijl ze zijn reactie afwachtte. ‘Admiraal Blackwood zal onderscheidingen uitreiken voor iets dat Operatie Nightshade heet en de tiende verjaardag van de evacuatie uit Damascus herdenken.’ Als ze al een reactie had verwacht, werd ze teleurgesteld. Thorns gezichtsuitdrukking bleef neutraal. ‘Lana zal het goed doen,’ zei hij. ‘Haar solo is voorbereid.’
‘Thorn,’ zei Adresia, haar stem verzachtend. ‘Wat je ook bij je draagt, je hoeft het niet alleen te doen.’
Hij keek haar even in de ogen. « Sommige dingen kun je beter alleen doen. »
‘En sommige lasten volgen ons niet voor niets,’ herhaalde ze. ‘Misschien is het tijd om uit te zoeken waarom.’
Die nacht, nadat hij had gecontroleerd of Lana sliep, haalde Thorn de metalen doos weer tevoorschijn. Deze keer opende hij hem en zag een schamele inhoud: een verweerde foto met opzettelijk vervaagde gezichten, een opgevouwen Amerikaanse vlag in een driehoekig vitrinekastje en een vreemde munt die niet op een standaardmunt leek. Hij tilde de munt op en streek er met zijn duim over. Arabische inscripties omringden de rand en een afbeelding van een oud gebouw. Hij klemde zijn hand er stevig omheen voordat hij de munt teruglegde.
Toen hij zich de volgende ochtend aankleedde voor de ceremonie, zag Thorn zijn spiegelbeeld. Hij droeg eenvoudige kleding: een donkere spijkerbroek, een blauw overhemd en een versleten leren jas. Niets opvallends. Hij raakte een vervaagd litteken in zijn nek aan, dat gedeeltelijk boven zijn kraag zichtbaar was. Het had precies de vorm van het insigne dat vandaag prominent op het uniform van admiraal Blackwood zou prijken. Terwijl hij naar zijn spiegelbeeld staarde, fluisterde hij: « Ooit. Gewoon één dag doorkomen. »
De controlepost op de marinebasis was efficiënt maar grondig. De bewaker die de identiteitsbewijzen controleerde, bleef iets langer bij Thorns identiteitsbewijs staan en keek even op om zijn gezicht met de foto te vergelijken. Binnen de basis navigeerde Thorn met verrassende vertrouwdheid door de plattegrond en leidde de studenten naar Hangar 4 zonder de weg te hoeven vragen. Lana merkte het op, maar zei niets.
De hangar was voor de ceremonie omgetoverd. Militairen in gala-uniformen mengden zich met burgers in pakken. Langs een van de muren hingen prikborden met bewerkte foto’s van recente operaties en de gezichten van gedecoreerde teamleden. Thorn en Lana namen plaats achter in de hangar, vlak bij een uitgang. Zijn ogen scanden methodisch de ruimte. Af en toe keken actieve SEALs zijn kant op, met nieuwsgierige blikken.
Admiraal Riker Blackwood maakte een indrukwekkende verschijning toen hij het podium betrad. Lang en breedgeschouderd ondanks zijn leeftijd van midden vijftig, met rijen kleurrijke onderscheidingen op zijn borst, straalde hij zelfvertrouwen uit. « Geachte gasten, geëerde veteranen, dames en heren, vandaag eren we de buitengewone moed en opoffering van onze marine-specialisten. » Het publiek applaudisseerde beleefd. Thorn bleef roerloos staan.
“De afgelopen tien jaar hebben deze elite-strijders operaties uitgevoerd die de wereldwijde veiligheid op een manier hebben beïnvloed die de meeste Amerikanen nooit zullen kennen,” vervolgde Blackwood. “Ik heb het voorrecht gehad om leiding te geven aan enkele van de meest geheime missies in de recente militaire geschiedenis.” Terwijl Blackwood de recente SEAL-operaties in detail beschreef, veranderde Thorns gezichtsuitdrukking subtiel. Voor de meeste mensen leek hij aandachtig te luisteren. Maar Lana merkte een verandering in zijn ademhaling en het lichtjes vernauwen van zijn ogen.
« Operatie Kingfisher heeft geresulteerd in de eliminatie van drie belangrijke doelwitten in één nacht, » kondigde Blackwood trots aan. « Het team infiltreerde over zee, legde 11 kilometer te voet af en voltooide de missie zonder burgerslachtoffers. » Thorns lippen persten even samen, zijn hand opende en sloot zich in een nauwelijks waarneembaar ritme naast zijn lichaam.
“Operatie Black Anvil heeft cruciale inlichtingen verzameld die een aanval op geallieerde troepen hebben voorkomen. Het team voerde een HALO-landing uit op 9000 meter hoogte in weersomstandigheden die de meeste vliegtuigen aan de grond zouden houden.” Thorns kaak spande zich lichtjes aan, een spier net onder zijn oor. Op de tweede rij merkte commandant Sable, een slanke, oplettende officier van in de veertig, Thorns subtiele reacties op. Zijn aandacht ging heen en weer tussen Blackwoods toespraak en de stille man.
‘Misschien wel het belangrijkste,’ vervolgde Blackwood, zijn stem plechtiger, ‘herdenken we de tiende verjaardag van de operatie in Damascus. Veel details blijven geheim, maar ik kan u wel vertellen dat er onder mijn bevel moeilijke beslissingen zijn genomen. We hebben Amerikaanse levens gered en daarbij de hoogste tradities van de marine hooggehouden.’ Thornes hand trilde lichtjes. Hij hield hem stevig tegen zijn been, zijn gezicht een zorgvuldig masker. Commandant Sable boog zich naar een andere officier, fluisterde iets en knikte discreet naar Thorn. De officier typte iets in op zijn telefoon.
Terwijl de ceremonie overging in een receptie, bereidden de orkestleerlingen zich voor op hun optreden. Lana pakte haar cello uit en stemde hem zorgvuldig, terwijl Thorn in de buurt stond. « Je solo is de derde, » herinnerde Adresia Lana eraan. « Denk eraan om door de moeilijke passage in het midden heen te ademen. »
Toen het orkest begon te spelen, verstomden de gesprekken. Toen Lana’s solo begon, een aangrijpende bewerking van Samuel Barbers Adagio voor Strijkers , leken velen in het publiek oprecht ontroerd. Admiraal Blackwood, die zich bij de tafel met versnaperingen bevond, bleef even staan om te luisteren. Na afloop van het optreden begaf hij zich naar de orkestleden.
‘Indrukwekkend spel,’ zei hij, zich rechtstreeks tot Lana richtend. ‘De cellosolo was bijzonder ontroerend.’
‘Dank u wel, meneer,’ antwoordde ze. ‘Ons muziekprogramma wordt stopgezet als we geen geld inzamelen. Daarom zijn we hier vandaag.’
‘Wat jammer,’ zei Blackwood. ‘De kunsten worden te vaak opgeofferd.’ Zijn aandacht richtte zich vervolgens op Thorn, die stilletjes dichterbij was gekomen. ‘Bent u de muziekdirecteur?’
‘Haar vader,’ antwoordde Thorn kortaf.
Blackwood bekeek hem aandachtig. « Je gedraagt je als een militair. »
« Dat heeft ik lang geleden al gedaan, » zei Thorn, met een neutrale toon.
Er veranderde iets in Blackwoods houding; zijn beleefde belangstelling sloeg om in een serieuzere blik. « Maar je draagt geen diensttekens, geen speldjes, geen insignes van je eenheid. »
‘Die hebben we niet nodig,’ antwoordde Thorn. Een kleine menigte begon zich te vormen, omdat ze de spanning voelden.
Blackwoods stem was goed verstaanbaar. « De meeste mannen zijn er trots op hun diensttijd te tonen, vooral bij een militaire gelegenheid. »
« Trots kan verschillende vormen aannemen, » zei Thorn.
Blackwood bleef glimlachen, maar zijn blik werd koeler. ‘Welke eenheid, als ik vragen mag?’
« Maakt het uit? »
‘Gewoon professionele nieuwsgierigheid,’ antwoordde Blackwood. ‘Ik heb er in de loop der jaren veel aangevoerd.’ Thorn bleef zwijgend. Lana keek verward tussen hen heen en weer door de toenemende vijandigheid. Commandant Sable was stilletjes dichterbij gekomen en had zich net binnen gehoorafstand gepositioneerd.
‘Uitzendingen?’, drong Blackwood aan, met een glimlach op zijn gezicht.
‘Een paar,’ antwoordde Thorn vaag.
‘Vreemd,’ zei Blackwood, zijn stem nu iets luider. ‘De meeste veteranen die ik ken, praten graag over hun diensttijd, vooral op een evenement ter ere van de offers van onze speciale eenheden.’ De subtiele nadruk op speciale eenheden hing in de lucht. Een oudere veteraan die vlakbij stond, fluisterde: ‘Hier klopt iets niet.’
Blackwood, duidelijk inspelend op het publiek, spreidde zijn handen. « We hebben een mysterieuze man te pakken. Misschien kan hij zijn expertise op het gebied van speciale operaties met ons delen. » Een golf van gelach ging door de menigte. Lana’s gezicht kleurde rood.
‘Ik gok op de wagenparkbeheerder,’ opperde Blackwood, zijn stem druipend van geveinsde vriendelijkheid. ‘Misschien keukendienst.’ Er volgde meer gelach. Thorn bleef roerloos staan, zijn uitdrukking beheerst. Commandant Sable deed een stap naar voren, maar stopte toen Blackwood verderging. ‘Wat is je roepnaam, held?’ vroeg hij, breed glimlachend. ‘Of hebben ze je er geen gegeven?’
De hangar leek collectief de adem in te houden. Lana keek beschaamd en greep naar de arm van haar vader. Thorn stond als gegoten, zijn ogen gericht op een punt in de verte boven Blackwoods schouder. Enkele lange seconden leek hij helemaal niet te reageren. Toen verschoof zijn blik en kruiste die van Blackwood recht.
‘Weet u, admiraal,’ zei hij zachtjes, zijn stem hoorbaar in de plotselinge stilte. ‘Damascus was niet helemaal zoals u het beschreef.’
Het gemurmel van de menigte verstomde. Blackwoods gezichtsuitdrukking verstijfde, de glimlach bleef op zijn gezicht, maar er verscheen een berekenende blik in zijn ogen. ‘En wat weet jij nou van geheime operaties?’ vroeg hij, waarbij de spottende ondertoon plaatsmaakte voor een defensieve ondertoon.
Thorns antwoord kwam langzaam, elk woord afgemeten. « Ik ken precies het geluid van een Russische RPG die op drie kilometer afstand inslaat. Ik ken de smaak van bloed en zand vermengd met angst. Ik weet wat het betekent om het lichaam van een kameraad twintig meter door vijandelijk gebied te dragen. »
Een zware stilte daalde neer over de bijeenkomst. Commandant Sables aandacht was nu volledig op Thorn gericht, zijn uitdrukking veranderde van nieuwsgierigheid naar iets complexers. Blackwoods gezicht was verstrakt. ‘Wie denk je wel dat je bent?’ Toen Thorn niet meteen antwoordde, drong Blackwood opnieuw aan, zijn stem scherper. ‘Ik stelde je een simpele vraag, soldaat. Wat was je roepnaam?’
Thorn keek eerst naar Lana, met een onuitgesproken verontschuldiging in zijn ogen. Daarna draaide hij zich weer naar Blackwood en zei met stille precisie twee woorden die de hele hangar leken te bevriezen.
“IJzeren Geest.”
In de diepe stilte die volgde, fluisterde een oudere SEAL die in de buurt stond hoorbaar: « Jeetje… hij is echt. »
Een volkomen stilte daalde neer over de hangar. Blackwoods gezicht verloor zo snel zijn kleur dat het leek alsof hij ziek was. Hij deed onwillekeurig een stap achteruit, zijn kalmte was volledig verdwenen. Veteranen in de hele ruimte richtten zich instinctief op. Burgers keken verward, maar voelden de seismische verandering. Er ontstond gefluister: « Iron Ghost, Damascus, de agent die verdwenen is. »
Lana staarde naar haar vader en zag hem met nieuwe ogen. Een vreemdeling had plotseling een vertrouwde gedaante aangenomen. Commandant Sable naderde langzaam, zijn ogen bleven op Thorns gezicht gericht en hij bestudeerde het met een sluimerende herkenning.
‘Dat is onmogelijk,’ bracht Blackwood er uiteindelijk uit, zijn stem volledig ontdaan van zijn eerdere zelfvertrouwen. ‘Iron Ghost is een geest.’
‘Dat was de afspraak,’ besloot Thorn, op een zakelijke toon.
Een hoge inlichtingenofficier liet zijn drankje vallen, het glas spatte in duizenden stukjes uiteen. Niemand deed een poging om het op te ruimen. Alle ogen bleven gericht op de confrontatie. « Damascus, » zei commandant Sable zachtjes. « De gijzelingsontsnapping is mislukt. » Thornes stilte was voldoende bevestiging.
‘Papa?’ Lana’s stem was zacht en onzeker. ‘Wat is er aan de hand?’ Thorn keek haar aan, en even flitste er pijn over zijn gezicht.
Voordat hij kon antwoorden, herstelde Blackwood zich voldoende om te proberen zijn gezag te herstellen. ‘Als u bent wie u beweert te zijn,’ begon hij, met een verdedigende toon.
’17 oktober,’ onderbrak Thorn, zijn blik weer op Blackwood gericht. ‘Het onderduikadres was gecompromitteerd. Je gaf het team opdracht de missie af te breken vanuit je commandopost in Qatar.’ De precieze datum en details kwamen hard aan. Verschillende officieren wisselden blikken.
Sable deed nog een stap naar voren. « Maar je hebt geen abortus gepleegd. »
‘Vier gijzelaars,’ antwoordde Thorn kortaf. ‘Drie kinderen. Wij zijn gebleven.’ De woorden bleven in de lucht hangen. Blackwoods gezicht kleurde rood van woede. ‘Dat waren niet jouw bevelen,’ snauwde hij.
‘Nee,’ beaamde Thorn kalm. ‘Dat waren ze niet.’
‘Drie teamgenoten zijn die nacht omgekomen,’ vervolgde Thorn, zijn stem beheerst maar intens. ‘Volgens de officiële documenten stierven ze omdat ik orders negeerde.’
Sables gezicht betrok. « Maar dat is niet wat er gebeurde. »
‘De inlichtingen klopten niet,’ zei Thorn. ‘Het extractiepunt was een hinderlaag. Iemand heeft onze positie gelekt.’ Alle ogen waren gericht op Blackwood, wiens carrière na Damascus snel was opgeschoven. De implicatie was onmiskenbaar. ‘De keuze was simpel,’ vervolgde Thorn. ‘De orders opvolgen en de gijzelaars aan een zekere dood overlaten, of het onmogelijke proberen.’ Blackwoods gezicht was van bleek naar rood en vervolgens gevlekt van woede en angst veranderd.
‘U heeft geen enkel bewijs voor dit alles,’ zei hij, in een poging gezaghebbend over te komen.
Thorn greep langzaam in zijn zak. Wat hij eruit haalde was geen wapen, maar de vreemde munt. Hij hield hem omhoog. « Damascus, » legde hij uit, « gegeven door de vader van die kinderen nadat we ze hadden bevrijd. » Hij gooide de munt naar Sable, die hem ving en nauwkeurig bekeek.
‘Dit komt overeen met de beschrijving in het vertrouwelijke verslag,’ bevestigde Sable, terwijl ze met hernieuwd respect opkeek. Lana staarde naar de munt, vervolgens naar haar vader, en probeerde de stille eigenaar van de scheepswerf te rijmen met de man die voor haar stond.
‘Na de evacuatie,’ zei Thorn, terwijl zijn ogen Lana vonden, ‘kreeg ik een keuze. Verdwijnen met een eervol ontslagbewijs dat zo diep begraven zou worden dat niemand het kon vinden, of voor de krijgsraad verschijnen wegens insubordinatie.’ Hij hield zijn dochter strak in de ogen. ‘Ik had een dochter van één jaar oud die net haar moeder had verloren. Ik koos ervoor om te verdwijnen.’
Een blik van begrip verscheen op Lana’s gezicht, maar al snel gevolgd door verwarring en verdriet. Al die jaren was haar vader iemand anders geweest.
‘Deze beschuldigingen zijn schandalig en ongegrond,’ stamelde Blackwood, terwijl hij probeerde zijn kalmte te hervinden.
‘Zijn ze dat?’ Een oudere admiraal stapte naar voren. ‘Ze lijken overeen te komen met de zorgen die al jaren over de operatie in Damascus worden geuit.’
Sable knikte. « Meneer, ik heb gediend met mannen die erbij waren. Hun verhalen komen nooit overeen met de officiële gegevens. »
Blackwoods gezichtsuitdrukking veranderde snel. « Dit is niet het moment en niet de plaats voor dergelijke discussies. We zijn hier om de huidige operaties te eren, niet om oude geschiedenis op te rakelen. »
‘Ik ben hier niet voor dit,’ zei Thorn met een vaste stem. ‘Ik ben hier voor mijn dochter.’ Hij keek naar Lana en vervolgens weer naar Blackwood. ‘Maar ik ga hier niet staan en luisteren hoe jij de eer opeist voor het offer van betere mannen.’
Blackwood probeerde zijn gezag te herstellen. « Je bent niet voor niets verdwenen, Merrick. Misschien had je beter weg kunnen blijven. »
Voordat Thorn kon reageren, bracht Sable een formele militaire groet aan Thorn. Het gebaar was weloverwogen, openbaar en onmiskenbaar. Een voor een volgden andere militairen zijn voorbeeld. Veteranen, actief dienend personeel, zelfs enkele burgers. Zwijgend erkenden ze wat Blackwood had proberen te bespotten. Blackwood zag zich omringd door mannen en vrouwen die de stille man groetten. Gevangen door het protocol, stak hij met tegenzin zijn hand op.
Thorn beantwoordde de groet met perfecte precisie. Vervolgens liet hij zijn hand zakken en draaide zich naar Lana. ‘Het spijt me dat je het op deze manier moest ontdekken,’ zei hij zachtjes.
Voordat ze kon reageren, kwam Sable dichterbij, nog steeds met de Damascus-munt in zijn hand. Hij gaf hem terug aan Thorn. « Jouw team heeft die kinderen gered. Dat moet de geschiedenis weten. »
Thorn nam de munt aan. « Geschiedenis interesseert me niet, » antwoordde hij, terwijl hij naar Lana knikte. « Zij wel. »
Lana bestudeerde het gezicht van haar vader. ‘Al die tijd,’ zei ze zachtjes. ‘Heb je nooit iets gezegd.’
