Tijdens een marineceremonie ter ere van de SEAL-teams zag admiraal Riker Blackwood een stille man in een versleten jas achter in de hangar staan. Met een grijns riep hij: « Wat is je roepnaam, held? » De menigte lachte terwijl de admiraal zijn spot voortzette. De veteraan bleef zwijgend, zijn blik gericht op een punt in de verte. Toen hij uiteindelijk te ver werd gedreven, hief hij zijn hoofd op en sprak slechts twee woorden die iedereen in de zaal onmiddellijk deden verstijven. Veteranen richtten zich op. Het gezicht van de admiraal werd bleek en plotseling begreep iedereen precies om wie ze hadden gelachen.
De lucht in de scheepswerf was zwaar van de zilte en dieselgeur, alleen onderbroken door het ritmische geluid van Thorn Merricks werk. Zijn gehavende handen bewogen met geoefende precisie over de verweerde romp van een oude vissersboot. De dageraad was nog maar net aangebroken boven de haven van West Haven, waar hij de afgelopen zeven jaar bijna elke ochtend had doorgebracht. Op 43-jarige leeftijd droeg zijn gezicht de lijnen van een man die veel tijd in de buitenlucht had doorgebracht, maar zijn ogen verraadden dat die jaren niet allemaal op rustig water waren doorgebracht. Ze scanden zijn omgeving met een subtiele waakzaamheid.
Het geluid van voetstappen deed hem omdraaien. Lana, zijn zestienjarige dochter, kwam dichterbij met twee reisbekers. ‘Je bent weer vertrokken zonder te eten,’ zei ze, terwijl ze hem er een aanbood.
‘Ik kon niet slapen,’ beaamde Thorn met een knikje. ‘Ik dacht dat ik maar vroeg op de Callahan-boot zou beginnen.’
Lana leunde tegen een stapel en keek toe hoe hij werkte. Ze haalde een opgevouwen papier uit haar rugzak. ‘Ik heb dit nodig, ondertekend. Schoolreisje naar de marinebasis volgende week voor fondsenwerving voor het muziekprogramma.’
Thorns hand aarzelde nauwelijks boven het toestemmingsformulier. ‘Waar is het voor?’ vroeg hij, op een nonchalante toon.
“Een soort ceremonie voor de terugkerende SEAL-teams. Directeur Finch denkt dat we misschien donaties kunnen krijgen voor het kunstprogramma. Ze korten onze financiering in, tenzij we 10.000 dollar ophalen.”
Thorn knikte langzaam en staarde naar het formulier. Lana merkte zijn aarzeling op. « Het is maar een schoolreisje, pap. »
‘Ik weet het,’ zei hij, maar zijn ogen bleven op het briefje gericht. Ten slotte veegde hij zijn handen af aan een doek en ondertekende het. ‘Hoe laat?’
De bus vertrekt om 8 uur. Ouders zijn ook welkom, maar hebben wel een begeleider nodig.
Thorn gaf het briefje zonder commentaar terug. « Je zou kunnen komen, » drong Lana aan. « Je komt nooit naar schoolactiviteiten. »
‘Ik heb boten te repareren,’ zei hij, terwijl hij een klem vastzette.
Lana keek hem aan met schuin gehouden hoofd. ‘Je vermijdt alles wat met het leger te maken heeft. Op elke Veteranendag, elke Memorial Day-parade, loop je de andere kant op als je commandant Adler in de stad ziet.’
Thorns schouders spanden zich. « Ik heb geen ruzie met commandant Adler. »
‘Waarom duik je dan winkels in als hij de straat in komt?’ De vraag bleef in de lucht hangen. Lana wachtte, maar Thorn bleef geconcentreerd op zijn werk. ‘Goed,’ zei ze uiteindelijk. ‘Orkestrepetitie na school, dus ik kom wat later.’
‘Ik laat het eten in de oven staan.’ Nadat ze vertrokken was, stopte hij met werken en dwaalde zijn blik over de haven naar de marineschepen die in de verte zichtbaar waren.
West Haven was klein genoeg dat iedereen beweerde van ieders zaken af te weten, maar groot genoeg om geheimen te bewaren. Thorn was er zeven jaar geleden aangekomen met een dochter van één jaar en weinig bezittingen. Hij had de vervallen scheepswerf herbouwd en een reputatie opgebouwd voor eerlijk werk. Hij was een teruggetrokken persoon, maar altijd beleefd, hielp zijn buren en deed mee aan schoonmaakacties in de buurt. Toch bleef hij een mysterie. Sommigen zeiden dat hij in het leger had gezeten, maar hij bevestigde noch ontkende het.
