De invaller van mijn kind vroeg: « Waarom weet uw kind geheime informatie over het Pentagon? » Ik liet mijn telefoon bijna vallen op de parkeerplaats van de school. De middagzon dreunde op het asfalt en ik was door mijn werkmail aan het scrollen terwijl ik wachtte tot het oudergesprek begon. Mevrouw
Kowalski, de invaller die de afgelopen twee weken de vaste juf van mijn zoon, mevrouw Brennan, had vervangen, stond voor me met een uitdrukking die ik niet helemaal kon plaatsen. Bezorgdheid vermengd met iets anders, iets wat op angst leek. ‘Wat bedoelt u met vertrouwelijke informatie?’ vroeg ik, terwijl ik een lach forceerde die er niet goed uitkwam, te hoog en nerveus.
Ik weet zeker dat Danny, wat hij ook zei, het waarschijnlijk gewoon in een videogame of zoiets heeft gezien. Kinderen van tegenwoordig nemen alles over van YouTube. En ze onderbrak me met een opgestoken hand. Meneer Cross, ik wil dat u begrijpt hoe ernstig dit is. Tijdens onze les maatschappijleer over overheidsgebouwen beschreef uw zoon tot in detail het ondergrondse noodoperatiecentrum van het Pentagon, niet de openbare gedeeltes, maar de afgesloten gedeeltes.
Hij wist van de continuïteit van de overheidsprotocollen, de beveiligde communicatiebunkers drie verdiepingen onder de grond, de biometrische veiligheidscontroles die in geen enkele openbare documentatie voorkomen. Mijn maag draaide zich om alsof ik net in een liftschacht was gestapt. De parkeerplaats voelde ineens te licht, te open. Andere ouders kwamen aan voor hun eigen oudergesprekken en praatten ongedwongen over voetbaltraining en aankomende schoolreisjes, zich totaal niet bewust van het gesprek dat zich op drie meter afstand afspeelde.
Ze trok me apart naar haar auto en verlaagde haar stem nog verder. Hij tekende een plattegrond, meneer Cross, een gedetailleerde architectonische plattegrond van geheime gebieden. Hij voorzag ze van codeaanduidingen waar ik nog nooit van had gehoord, en ik heb toch een master in de politieke wetenschappen? Ik heb het Pentagon twee keer bezocht als onderdeel van academische groepen.
Wat uw zoon beschreef, is nergens in openbare registers terug te vinden. De hitte was drukkend, maar ik had het koud. Zo koud als ijswater in mijn aderen. Danny was 9 jaar oud. Hij hield van Minecraft en dinosaurussen en klaagde erover dat hij groenten moest eten. Hij had nooit enige interesse getoond in overheidsgebouwen of militaire installaties. Sterker nog, vorige maand probeerde ik hem enthousiast te maken voor een documentaire over het Witte Huis, maar na 20 minuten was hij in slaap gevallen.
‘Waar zou hij zoiets in vredesnaam vandaan hebben gehoord?’ vroeg ik. Maar terwijl ik dat zei, probeerde ik me te herinneren of ik ooit iets werkgerelateerds met hem had besproken. ‘Ik ben software-engineer bij een bedrijf dat medische dossiers verwerkt. Niets geheims, niets dat ook maar enigszins verband houdt met het Pentagon of de militaire inlichtingendienst.’
« Niets dat dit zou kunnen verklaren. » Mevrouw Kowalski greep in haar tas en haalde er een map uit. Daarin zat een vel knutselpapier vol met het zorgvuldige handschrift en de nauwkeurige tekeningen van mijn zoon. Ik herkende zijn stijl meteen. De manier waarop hij perfecte rechte hoeken tekende, de manier waarop hij alles in kleine hoofdletters benoemde, maar de inhoud deed mijn handen trillen.
De tekening toonde een dwarsdoorsnede van wat een ondergrondse faciliteit leek te zijn. Meerdere verdiepingen, elk voorzien van aanduidingen zoals Subcon 3, MCON, Alpha, CIF, blackbox, gangen gemarkeerd met beveiligingsniveaus, kamers met labels waarvan ik de functie niet begreep, maar die wel erg onheilspellend klonken. Nooduitzendstation.
Continuïteitscommandocentrum. Beveiligde toegang tot de presidentiële bunker. Onderaan de pagina, in Danny’s zorgvuldige handschrift, stond wat opa me liet zien. Hij zei: « Het is de plek waar belangrijke mensen naartoe gaan als er iets ergs gebeurt. » Mijn zicht werd even wazig. Opa, mijn vader, Robert Cross, die vier jaar geleden overleed toen Danny nog maar vijf was.
Mijn vader was accountant geweest bij een defensiebedrijf. Althans, dat had hij ons altijd verteld. Hij ging op zijn 65e met pensioen, reisde een paar jaar met mijn moeder en overleed toen plotseling aan een hartaanval tijdens het tuinieren. We hebben hem met militaire eer begraven vanwege zijn vier jaar in het leger in de jaren 70, maar er was niets bijzonders aan zijn diensttijd.
Niets geheims, niets dat zou kunnen verklaren hoe mijn 9-jarige zoon het interieur van de streng beveiligde faciliteiten van het Pentagon kon beschrijven. Ik moet dit mee naar huis nemen, zei ik zachtjes. Mevrouw Kowalski, ik waardeer het dat u me hierop attent maakt. Ik ben ervan overtuigd dat er een redelijke verklaring voor is. Ze knikte, maar haar gezichtsuitdrukking verraadde dat ze dat geen seconde geloofde. Meneer…
Cross, ik heb een vriendin die bij de overheidsbeveiliging werkt. Voordat ik je dit liet zien, stuurde ik haar een foto van Dany’s tekening om te kijken of het echt was of dat hij het had verzonnen, zoals jij zei. Ze werd bleek. Binnen een uur belde ze me terug. Ze zei dat ik de afbeelding onmiddellijk moest vernietigen en er nooit meer over mocht praten.
Ze zei dat Danny’s tekening overeenkwam met plattegronden die op het hoogste geheimhoudingsniveau zijn geclassificeerd. Ze was doodsbang. Meneer Cross, zei ze, « als de verkeerde mensen erachter komen dat een 9-jarige dit heeft getekend, dan heeft dat ernstige gevolgen. » Ik kreeg een droge mond. Wat voor gevolgen? Gevolgen waarbij federale instanties en onderzoeken betrokken zijn.
Het soort dat je gezin in de gaten kan houden. Ze pauzeerde. Het soort dat betekent dat iemand met toegang tot die informatie met je zoon heeft gepraat. De rit naar huis duurde vijftien minuten, maar voelde als vijftien uur. Dany zat op de achterbank een spelletje te spelen op zijn tablet, zich totaal niet bewust van de atoombom die zojuist in mijn wereld was ontploft.
