Ik was pas elf toen mijn moeder stierf, maar in Parijs ontdekte ik de waarheid.
Het verlies van mijn moeder op elfjarige leeftijd betekende het einde van mijn kindertijd.
De ene dag lachte ze nog met me aan zee, en de volgende dag was ze er niet meer: een plotseling ongeluk dat onze wereld op zijn kop zette.
Mijn vader was nooit meer dezelfde. Ik groeide op, ging naar school, bouwde een carrière op, maar diep vanbinnen voelde ik altijd een onvervulbare leegte. Ik droeg zijn herinnering overal met me mee: zijn lieve stem, zijn stralende glimlach, als een schaduw waar ik nooit aan kon ontsnappen.
En toen, vorige maand, gebeurde er iets dat alles veranderde. Ik was in Parijs voor een zakenreis en liep door een rustige straat vlakbij Montmartre, toen ik haar zag. Een vrouw liep langs me heen en ik verstijfde helemaal.
Ze leek sprekend op mijn moeder. Dezelfde ogen, dezelfde manier waarop ze haar haar achter haar oor schoof. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik haar volgde, verscheurd tussen ongeloof en een wanhopige hoop die ik niet kon verklaren.
