Eindelijk heb ik de moed gevonden.
‘Het spijt me,’ fluisterde ik met trillende stem. Hij draaide zich om, en toen zijn ogen de mijne ontmoetten, leek de wereld even stil te staan. Ik flapte eruit: ‘Je lijkt sprekend op mijn moeder.’ Even staarde hij me aan, alsof hij mijn gezicht afzocht naar iets bekends. Toen zei hij met trillende stem: ‘Ik weet wie je bent.’
Haar woorden schokten me diep. Ze was niet mijn moeder: ze was haar tweelingzus, een geheim dat mijn moeder nooit had onthuld. Ze waren als kind gescheiden, in verschillende landen opgegroeid en voorgoed het contact verloren. Mijn moeder had haar altijd graag teruggezien, maar het leven had haar die kans nooit geboden.
Daar, in Parijs, met tranen over mijn wangen, besefte ik dat ik geen geest zag. Ik vond een ontbrekend stukje van haar verhaal en, in veel opzichten, een ontbrekend stukje van mezelf. Samen beloofden we haar nagedachtenis te eren door de band op te bouwen waar ze ooit van had gedroomd.
