Het restaurant Sterling Room was een waar feestparadijs. Knisperende witte tafelkleden, fonkelende kristallen kroonluchters en de zachte, elegante klanken van een strijkkwartet verraadden een grootse en vreugdevolle gebeurtenis. Vandaag zouden Anna en Leo hun leven met elkaar delen, en niets leek de perfectie van deze dag te kunnen bederven.
Anna, in een bescheiden maar elegante gehuurde trouwjurk, voelde zich een beetje ongemakkelijk onder de constante, beoordelende blikken. Ze had van deze jurk gedroomd sinds ze een klein meisje was, en Leo, haar lieve Leo, had ervoor gezorgd dat ze hem kon dragen op hun speciale dag. Hijzelf daarentegen leek volkomen op zijn gemak in een duur designpak, zorgvuldig uitgekozen door zijn moeder, Eleanor Vance.
Eleanor, een lange, statige vrouw met een blik zo koud en scherp als ijs, droeg zichzelf met de vorstelijke houding van een koningin. Ze bekeek de zaal met een lichte zweem van minachting. Ze was een succesvolle, machtige zakenvrouw, gewend aan luxe en aandacht. Anna vermoedde dat deze weelderige bruiloft minder een viering van hun liefde was en meer een bewijs van Eleanors eigen status.
Anna wierp een vluchtige blik op Leo. Hij ving haar blik op en glimlachte, waardoor de zenuwen in haar maag iets minder werden. Ze wist dat hun relatie een beproeving was. Ze kwamen uit verschillende werelden. Zij was de dochter van een eenvoudige vrachtwagenchauffeur, opgegroeid in een klein voorstadje en zich terdege bewust van de waarde van elke euro. Hij was de zoon van een rijke en autoritaire vrouw, gewend aan een leven vol privileges en luxe. Maar Anna geloofde in hun liefde, geloofde dat die sterker was dan welk maatschappelijk vooroordeel dan ook.
De gasten begonnen de zaal te vullen. Aan Leo’s kant bevond zich een zee van Eleanors zakenpartners – stoïsche, hooghartige figuren in dure pakken en haute couture-jurken. Aan Anna’s kant zaten haar familie en vrienden – eenvoudige, oprechte mensen, wier gezichten straalden van oprecht geluk voor haar. Haar vader, Robert Peterson, viel op tussen hen. Een stevige man met vriendelijke, vermoeide ogen, hij droeg zijn beste pak, maar het was duidelijk dat hij zich ongemakkelijk voelde in de weelderige omgeving.
Eindelijk klonken de officiële toasts. De ceremoniemeester hield bloemrijke toespraken. De gasten hieven hun glazen op het gelukkige paar. Anna en Leo wisselden glimlachen uit en probeerden de voelbare spanning die in de lucht hing te negeren.
Na een paar toasts stond Eleanor Vance op. Ze streek elegant haar jurk glad en richtte haar koele glimlach op Anna.
‘Beste gasten,’ begon ze, haar gezaghebbende stem door het geroezemoes heen snijdend. ‘Vandaag zijn we bijeengekomen om de bruiloft van mijn geliefde zoon Leo te vieren. Ik ben zo blij dat hij een levenspartner heeft gevonden.’ Ze pauzeerde even, alsof ze haar volgende woorden zorgvuldig koos. ‘Natuurlijk wil ik als liefdevolle moeder dat mijn zoon alleen het allerbeste krijgt. Daarom hebben zijn vader en ik besloten om het bruidspaar een huwelijksgeschenk te geven: een appartement in het stadscentrum.’
Een golf van applaus golfde door de zaal. Anna voelde een warme blos op haar wangen verschijnen. Ze wist van het cadeau, maar voor haar was hun liefde altijd het allerbelangrijkste geweest.
Eleanor stak haar hand op en gebaarde om stilte. ‘Maar,’ vervolgde ze, haar stem nog kouder en scherper wordend, ‘ik wil één heel belangrijk punt volkomen duidelijk maken. Dit appartement is uitsluitend aan mijn zoon Leo geschonken…’ Ze pauzeerde opnieuw, haar ogen gericht op die van Anna. ‘…zodat, zoals ze zeggen, dit arme plattelandsmeisje er geen handen op kan leggen.’
Een doodse, verstikkende stilte daalde neer over de zaal. Het applaus verstomde alsof het er nooit geweest was. De gasten stonden als verbijsterd, niet wetend hoe ze moesten reageren op zo’n grove en vernederende vertoning.
Leo, die naast Anna zat, liet zijn blik zakken naar zijn bord, zijn gezicht gloeiend van schaamte. Hij wist dat zijn moeder wreed kon zijn, maar hij had nooit gedacht dat ze zoiets zou doen, hier, op zijn trouwdag.
