Jimmy was stomverbaasd toen de dakloze man voor wie hij eerder koffie had gekocht, aan boord van het vliegtuig stapte en naast hem in de eerste klas ging zitten. Wie was hij en waarom vroeg hij überhaupt om geld?
Ik had nooit echt over het lot nagedacht totdat ik Kathy ontmoette.
Drie maanden geleden kwam ze in mijn leven, en binnen een paar weken was ze mijn hele wereld. Mensen verklaarden me voor gek dat ik haar na slechts een maand al ten huwelijk vroeg, maar ik kon niet negeren hoe alles zo goed op zijn plek viel met haar.
Een vrouw zit in haar woonkamer | Bron: Midjourney
We deelden dezelfde levensvisie, dezelfde liefde voor skiën en zelfs een wederzijdse fascinatie voor sciencefictionromans. Het voelde alsof het universum me een duwtje gaf, fluisterde: zij is de ware.
En daar was ik dan, op weg naar haar ouders om ze voor het eerst te ontmoeten.
Kathy waarschuwde me voor haar vader, David. Ze noemde hem een strenge man die niet snel zijn goedkeuring gaf. Maar ze benadrukte ook dat hij een goed hart had en meer van haar hield dan van wat dan ook.
Een vrouw zit met haar telefoon in haar hand | Bron: Midjourney
Eerlijk gezegd was ik bang. Ik wist dat ik maar één kans had om te bewijzen dat ik zijn dochter waardig was, en ik wilde die niet verprutsen.
Ik was veel te vroeg op het vliegveld aangekomen; de zenuwen hadden me ertoe aangezet om veel te vroeg van huis te vertrekken. Om de tijd te doden, ging ik een gezellig klein koffietentje aan de overkant van de straat binnen.
Het geroezemoes van gesprekken en de geur van versgezette koffie waren een welkome afleiding van de gedachten die door mijn hoofd spookten.
Toen zag ik hem.
Een man zit in een koffiehuis | Bron: Midjourney
De man kwam binnenstrompelend, gekleed in gescheurde kleren. Zijn gezicht vertoonde rimpels die verraadden dat hij zijn hele leven hard had gewerkt. Zijn schouders waren licht gebogen en zijn ogen, hoewel vermoeid, schoten door de kamer alsof hij iets zocht.
Ik keek toe hoe hij naar een paar tafels liep en zachtjes tegen de mensen sprak die daar zaten.
Mensen in een koffiehuis | Bron: Midjourney
De meeste mensen schudden hun hoofd, vermeden oogcontact of boden onhandig hun excuses aan. Toen stopte hij voor mijn tafel.
‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij beleefd. ‘Zou u me wat wisselgeld kunnen geven? Net genoeg voor een kop koffie.’
Ik aarzelde. Mijn eerste instinct was om te weigeren. Niet omdat het me niet interesseerde, maar omdat ik niet zeker wist hoeveel vertrouwen ik in hem kon hebben. Je weet wel, sommige mensen zijn oprecht, terwijl anderen alleen maar op geld uit zijn.
Maar er was iets anders aan hem. Hij was niet opdringerig en leek zich te schamen om de vraag te stellen.
Een close-up van een oudere man | Bron: Midjourney
‘Wat voor koffie wilt u?’ vroeg ik.
‘Jamaican Blue Mountain,’ zei hij bijna verlegen. ‘Ik heb gehoord dat het erg goed is.’
Ik moest bijna lachen. Het was de duurste optie op de menukaart. Even dacht ik dat hij een grapje maakte. Maar de manier waarop hij me aankeek, deed me verstijven.
‘Waarom juist die?’ vroeg ik.
‘Het is mijn verjaardag,’ glimlachte hij. ‘Ik wilde het altijd al eens proberen. Ik dacht… waarom niet vandaag?’
Een deel van mij wilde met mijn ogen rollen.
Tuurlijk, het is je verjaardag, dacht ik.
Maar een ander deel van mij besloot hem te geloven.
