Een man verdiept in gedachten | Bron: Midjourney
‘Goed,’ zei ik, terwijl ik opstond. ‘Laten we je die koffie halen.’
Zijn gezicht lichtte op in een oprechte glimlach. « Dank u wel, » zei hij.
Ik kocht niet alleen koffie voor hem. Ik bestelde ook een stuk taart, want zeg nou zelf, wat is een verjaardag zonder taart? Toen ik hem het dienblad gaf, wees ik naar de lege stoel aan mijn tafel.
‘Ga zitten,’ zei ik. ‘Vertel me je verhaal.’
Even aarzelde hij, alsof hij niet zeker wist of ik het wel meende.
Een koffiemok op een tafel | Bron: Pexels
Maar toen ging hij zitten en hield de koffiekop vast alsof het iets heiligs was. En hij begon te praten.
Zijn naam was David, en hij had jaren geleden alles verloren, inclusief zijn familie, zijn baan en zelfs zijn huis. Verraad en pech hadden een rol gespeeld, maar hij zocht geen excuses.
Hij sprak openhartig, met een soort rauwe eerlijkheid waardoor het onmogelijk was om niet te luisteren.
Terwijl ik daar zat, besefte ik dat dit niet zomaar een man was die om een aalmoes vroeg. Dit was iemand die door het leven gebroken was, maar de moed niet had opgegeven.
Een close-up van het oog van een oudere man | Bron: Pexels
Tegen de tijd dat hij zijn verhaal had afgemaakt, voelde ik een brok in mijn keel die ik niet kon wegslikken. Ik gaf hem nog snel 100 dollar voordat ik wegging, maar hij probeerde het te weigeren.
‘Beschouw dit als een cadeautje van mijn kant, man,’ zei ik tegen hem. ‘En gefeliciteerd met je verjaardag!’
Ik liep het café uit met het gevoel dat ik iets kleins en goeds voor een vreemde had gedaan. Ik had nooit gedacht dat ik hem ooit nog zou zien. Of dat hij mijn hele wereld een paar uur later op zijn kop zou zetten.
Een man die recht vooruit kijkt | Bron: Midjourney
Het vliegveld bruiste van de gebruikelijke chaos toen ik in de wachtruimte van de eerste klas zat en nog een kop koffie dronk.
Mijn zenuwen voor de ontmoeting met Kathy’s ouders waren wat gezakt, maar de gedachte aan haar vader bleef me bezighouden. Wat als hij me niet aardig vond? Wat als hij dacht dat ik niet goed genoeg voor haar was?
Ik pakte mijn telefoon om Kathy een berichtje te sturen, die inmiddels bij haar ouders was aangekomen.
Ik ben ontzettend nerveus, schreef ik. Hoe gaat het daar?
Alles is prima, appte ze terug. Ik weet zeker dat papa je geweldig zal vinden.
Toen de oproep om te boarden klonk, sloot ik me aan bij de rij en zocht ik mijn plaats bij het raam op.
Het uitzicht vanuit een vliegtuigraam | Bron: Pexels
Eerste klas voelde als een luxe die ik niet verdiende, maar Kathy stond erop dat ik mezelf voor één keer eens zou verwennen. Terwijl ik mijn veiligheidsriem vastmaakte en om me heen keek, moest ik onwillekeurig denken aan de man uit het café. Zijn verhaal was me bijgebleven.
Ik hoopte dat de 100 dollar die ik hem had gegeven zijn verjaardag wat vrolijker zou maken.
Net toen ik me had geïnstalleerd, stapte er een figuur het gangpad in. Mijn hart stond bijna stil toen ik zijn gezicht zag.
Een man die in een vliegtuig zit | Bron: Midjourney
Hij was het. Dezelfde man uit het café.
Maar hij droeg niet de gescheurde kleren van eerder.
Nee, deze man droeg een strak, op maat gemaakt pak, zijn haar was netjes gekamd en hij had een glimmend horloge om zijn pols.
Hij keek me aan en grijnsde.
‘Vind je het erg als ik erbij kom zitten?’ vroeg hij nonchalant, terwijl hij naast me ging zitten.
Ik staarde voor me uit, mijn hersenen weigerden de scène voor me te verwerken. « Wat… wat is hier aan de hand? »
Hij leunde achterover, met een sluwe grijns op zijn gezicht. « Laten we het maar een test noemen. »
Een oudere man in een vliegtuig | Bron: Midjourney
‘Een test?’ herhaalde ik. ‘Waar heb je het over?’
De man grinnikte zachtjes terwijl hij een elegant notitieboekje uit zijn tas haalde.
‘Laat ik me even goed voorstellen. Ik ben David.’ Hij pauzeerde even en keek mijn reactie aan. ‘De vader van Kathy.’
‘Wacht even… jij bent haar vader?’ flapte ik eruit. ‘Diegene die ik ga ontmoeten?’
‘Precies hetzelfde,’ zei hij, nog steeds grijnzend. ‘Kijk, ik heb altijd geloofd in een praktische aanpak. Ik wilde ontdekken wie de verloofde van mijn dochter echt is, buiten de gelikte introducties tijdens het diner en de zorgvuldig ingestudeerde antwoorden.’
Een close-up van het gezicht van een oudere man | Bron: Midjourney
Ik kon het niet geloven. Waarom had Kathy me hier niets over verteld? Maakte zij deel uit van dit plan?
‘Dus dit was allemaal een toneelstukje?’ vroeg ik.
‘Een noodzakelijke test,’ antwoordde hij kalm. ‘Het is makkelijk om vriendelijk te zijn als iedereen toekijkt. Maar ik wilde weten hoe je een vreemde zou behandelen, vooral iemand die je niets te bieden leek te hebben. Blijkbaar heb je het eerste deel met succes doorstaan.’
‘Het eerste deel?’ herhaalde ik. ‘Hoeveel delen zijn er?’
Hij opende het notitieboekje en gaf me een pen. « Nog één. Schrijf een brief aan Kathy. »
“Een brief?”
Een jonge man die recht vooruit kijkt | Bron: Midjourney
‘Ja,’ zei hij, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel. ‘Vertel haar waarom je van haar houdt, waarom je met haar wilt trouwen en hoe je voor haar zult zorgen. Denk er niet te veel over na. Wees eerlijk.’
Ik staarde naar de lege pagina terwijl zweetdruppels op mijn slapen verschenen. Dit was niet waar ik me voor had aangemeld. Maar hoe graag ik ook wilde protesteren, ik wist dat ik dat niet kon.
Dus ik begon te schrijven.
Aanvankelijk kwamen de woorden langzaam, struikelend over gedachten en emoties. Maar al snel leek de pen uit zichzelf te bewegen.
Een man die een brief schrijft | Bron: Pexels
Ik schreef over hoe Kathy me een compleet gevoel gaf, hoe haar lach mijn donkerste dagen kon opfleuren en hoe ik samen met haar een leven wilde opbouwen vol vertrouwen en vreugde.
Toen ik klaar was, deed mijn hand pijn, maar mijn hart voelde lichter.
Ik was er echter nog steeds niet zeker van of ik de test zou halen. Wat als dit een strikvraag was? Wat als Davids test niet zo eenvoudig was als hij leek?
