‘Ik zou dit jaar mijn beroemde kalkoen kunnen maken,’ zei ik, terwijl ik dieper wegzakte in Michaels leren bank. ‘Die met de salievulling waar je moeder zo dol op was. Weet je nog dat ze altijd zei dat die beter was dan die van haar oma?’
De woorden bleven in de warme lucht tussen ons hangen, vermengd met de geur van Isabella’s dure vanillekaarsen. Michael verplaatste zich naast me, zijn trouwring ving het licht op van hun 3,5 meter hoge kerstboom. Iets in zijn houding veranderde, zijn schouders trokken naar binnen alsof hij zich schrap zette voor een klap.
‘Papa…’ Hij aarzelde, niet in staat me in de ogen te kijken. Zijn blik was gericht op de marmeren salontafel. ‘Helaas ben je hier met Kerstmis niet welkom.’
De woorden troffen me als een fysieke klap. Ik knipperde met mijn ogen, ervan overtuigd dat ik het verkeerd had verstaan. ‘Wat bedoel je? Waarom zou ik niet welkom zijn?’
‘Isabella’s ouders komen eraan,’ zei hij, zijn stem steeds zwakker wordend. ‘En ze… ze zouden het liever hebben als je er niet was.’
Mijn handen werden koud. « Zouden ze dat liever hebben? »
“Het is gewoon… pap, alsjeblieft, maak het niet moeilijker dan nodig is.”
Ik keek rond in de woonkamer. Ik keek naar de zijden gordijnen die ik had gekocht toen Isabella klaagde over privacy. Ik keek naar de hardhouten vloer die ik met mijn tweede hypotheek had gekocht. Ik bekeek elke centimeter van dit huis, een huis dat mijn vingerafdrukken droeg, mijn opoffering, mijn liefde voor mijn zoon.
“Waar zal ik Kerstmis dan doorbrengen?”
Michaels gezicht vertrok. « Misschien… ik weet het niet, misschien tante Rosa bezoeken? Of we kunnen iets doen in het weekend erna. »
Het weekend erna. Alsof Kerstmis gewoon een afspraak was die kon worden verplaatst.
Ik stond op. « Ik begrijp het. »
“Papa, wacht even…”
Maar ik liep al naar de deur. Mijn hand voelde de deurknop, stevig en koud. ‘Zoon,’ zei ik, zonder me om te draaien. ‘Zeg tegen Isabella’s ouders: « Feliz Navidad » (Fijne Kerst).
De koude decemberlucht sloeg me als een klap in het gezicht. Ik zat in mijn auto, motor uit, en staarde naar het huis dat ik had gekocht, maar waar ik me nooit thuis zou voelen. Mijn telefoon trilde. Michael, ongetwijfeld, die de bo boel wilde sussen. Ik nam niet op.
Ik reed de duisternis in.
De kachel van de truck zoemde zachtjes in de kou. Op elke straathoek in South Hills kwamen herinneringen boven aan de man die ik ooit was – de man die geloofde dat familie alles betekende. Die man was een dwaas.
De bedragen begonnen door mijn hoofd te spoken. 2800 dollar. Elke maand. Vijf jaar lang. Dat was 168.000 dollar.
Het was Maria’s levensverzekeringsgeld. De erfenis van mijn overleden vrouw. Het was ons pensioenspaargeld. Alles weg, uitgegeven aan een huis waar ik niet eens welkom was voor het kerstdiner.
Toen ik onze hypotheek – die van Maria en mij – had overgesloten om hun aanbetaling te dekken, keek de hypotheekadviseur me medelijdend aan. « Meneer Flores, weet u het zeker? U zet een groot risico. »
Ik had alles op het spel gezet. En ik had verloren.
Ik was net mijn eigen koude keuken binnengelopen toen mijn telefoon ging. Isabella. Perfecte timing.
‘Dennis.’ Haar stem klonk doordrenkt met de valse zoetheid die ze altijd gebruikte. ‘Ik heb gehoord over het kleine misverstand met Michael.’
‘Misverstand?’ Ik leunde tegen mijn aanrecht. ‘Ik denk niet dat er sprake was van een misverstand. U hebt uw standpunt heel duidelijk gemaakt.’
‘Kijk,’ zuchtte ze, haar zoetheid verdween als sneeuw voor de zon. ‘Mijn ouders zijn erg traditioneel. Ze verwachten een bepaalde sfeer tijdens de feestdagen.’
‘Een bepaalde atmosfeer,’ herhaalde ik. ‘En welke atmosfeer is dat?’
Ik hoorde het geritsel van boodschappentassen. Ongetwijfeld gaven ze geld uit dat ze eigenlijk aan hun hypotheek hadden moeten besteden.
‘Nou,’ zei ze, ‘ze zijn jouw manier van koken niet gewend. Al dat pittige Mexicaanse eten… en die luide muziek. En eerlijk gezegd, Dennis, het zijn ontwikkelde mensen. Ze verwachten gesprekken over de actualiteit, literatuur en kunst.’
Acht jaar lang heb ik mijn mond gehouden. Acht jaar lang heb ik beledigingen geslikt omwille van Michael. « Mijn soort koken? Bedoel je het eten dat je drie jaar lang elke zondag at toen je blut was? De tamales waarvan je zei dat ze je aan je oma deden denken? »
‘Dat was anders,’ snauwde ze. ‘Maar nu mijn ouders hier zijn… kunnen we het ons niet veroorloven dat een Mexicaanse boerin ons voor schut zet.’
“Een Mexicaanse boer.”
‘Doe niet zo dramatisch, Dennis. Dit gaat niet over ras. Het gaat over klasse . Mijn vader is cum laude afgestudeerd. Mijn moeder spreekt vier talen. Ze brengen de zomers door in de Hamptons. Wat zou jij precies aan het gesprek bijdragen? Verhalen over het leggen van tegels?’
Woede borrelde in me op. « Ik heb een bedrijf vanuit het niets opgebouwd. Ik heb meer belasting betaald dan jouw vader in zijn beste jaar verdiende. »
‘Geld is niet alles, Dennis. Afkomst is belangrijk. En eerlijk gezegd, Maria…’ Ze pauzeerde even en gaf toen de genadeslag. ‘Maria begreep haar plaats beter dan jij de jouwe.’
