De wind snijdt dwars door je heen om 3 uur ‘s nachts in Ohio. Het is die natte, zware kou die diep in je merg nestelt, zo’n soort die je gewrichten doet pijn doen en je adem doet opzwellen als dikke mist voordat je überhaupt kunt uitademen. Het was een dinsdag, de doodste nacht van de week in het 24-uurs Supercenter waar ik al zes jaar nachtdienstmanager ben.
De parkeerplaats was een uitgestrekte, verlaten oceaan van gebarsten asfalt, met alleen het flikkerende oranje licht van dode straatlantaarns en het steriele, verblindende wit van het enorme verlichte logo van de winkel.
Ik was buiten bezig met een omgevingscontrole. Het is een taak die ik normaal gesproken aan de karrenduwers toewijs, maar we hadden te weinig personeel en eerlijk gezegd had ik die sigaret nodig. De winkel was een spookstad. Binnen was het enige leven het zachte gezoem van de industriële koelkasten en het ritmische piep-piep van de vloerwasmachine in de verte.
Ik liep naar de karrenstalling in de uiterste noordwesthoek van het parkeerterrein. Het is de ‘dode zone’ – het punt ver van de ingang, waar de luie klanten hun karren achterlaten zodat ze niet terug hoeven te lopen. De karrenduwers haten deze plek. Het is donker, het is ver weg, en de wind giert als een orkaan om de hoek van het gebouw.
Toen zag ik het pakketje.
Op het eerste gezicht dacht ik dat het een hoop weggegooide vuilniszakken was. Mensen dumpen ‘s nachts allerlei afval op ons terrein: oude kleren, kapotte elektronica, fastfoodafval. Maar toen ik ongeveer drie meter verderop was, begon het lampje van de bewegingssensor op de omheining te zoemen en wierp een fel, geel schijnsel op de metalen kooi.
Het ‘afval’ is verplaatst.
Mijn hand ging instinctief naar de radio die aan mijn riem vastzat. « Hé, » riep ik, mijn stem weggevaagd door de wind. « Je mag hier niet zijn. Privéterrein. »
Het pakketje verschoof heftig en krimpte steeds verder terug in het nestgedeelte van de metalen karren.
Ik liep dichterbij, mijn ergernis maakte plaats voor voorzichtigheid. « Kijk, maat, ik wil de politie niet bellen, maar je moet opschieten. »
Ik tuurde door het gaas van het winkelwagentje.
Het was geen dakloze zwerver. Het was geen tiener die een grap uithaalde.
Het was een kind. Een klein meisje.
