Het was net na één uur ‘s nachts toen de kleine Theo Bennett de spoedeisende hulp van het St. Catherine’s Hospital in Vermont binnenstrompelde, zijn kleine zusje stevig vastgeklemd in een dunne, versleten gele deken. De koude winterwind volgde hem door de glazen schuifdeuren en streek langs zijn kleine, blote voetjes. Elke verpleegster in de gang keek op, geschrokken door de aanblik van zo’n jong kind dat alleen aankwam.
Verpleegster Olivia Grant was de eerste die hem bereikte. Haar hart kromp ineen bij de aanblik van zijn gekneusde armen en de lichte snee boven zijn wenkbrauw. Ze kwam dichterbij, haar stem zacht.
« Lieverd, gaat het wel? Waar zijn je ouders? » vroeg ze, terwijl ze op haar knieën ging zitten om zijn grote, angstige ogen te ontmoeten.
Theo’s lippen trilden. « Ik… ik heb hulp nodig. Alsjeblieft… mijn zus, ze heeft honger. En… we kunnen niet naar huis, » fluisterde hij, zijn stem rauw en breekbaar.
Olivia gebaarde hem om op een stoel in de buurt te gaan zitten. Onder de ziekenhuislampen waren de blauwe plekken op zijn armen onmiskenbaar, donkere vingerafdrukken zichtbaar door zijn versleten hoodie. De baby, waarschijnlijk acht maanden oud, bewoog zwakjes in zijn greep, haar kleine handjes trilden.
« Je bent hier nu veilig, » zei Olivia zachtjes, terwijl ze een haar van zijn voorhoofd streek. « Kun je me je naam vertellen? »
“Theo… en dit is Amelie,” zei hij, terwijl hij de baby dichter tegen zijn borst drukte.
Binnen enkele minuten arriveerden dokter Samuel Hart, de behandelend kinderarts en een bewaker. Theo deinsde terug bij elke plotselinge beweging en beschermde Amelie instinctief.
« Neem haar alsjeblieft niet mee, » smeekte hij. « Ze huilt als ik er niet ben. »
