Dokter Hart hurkte neer en sprak kalm. « Niemand neemt haar mee. Maar ik moet weten, Theo, wat er is gebeurd? »
Theo keek nerveus naar de deur voordat hij sprak. « Het is mijn stiefvader. Hij… hij slaat me als mama slaapt. Vanavond werd hij boos omdat Amélie niet ophield met huilen. Hij zei… hij zei dat hij haar voor altijd stil zou maken. Ik moest weg. »
De woorden kwamen als een klap aan bij Olivia. Dokter Hart wisselde een ernstige blik uit met de beveiliger voordat hij de maatschappelijk werker riep en de politie waarschuwde.
Buiten beukte een winterstorm op de ramen van het ziekenhuis, terwijl de sneeuw zich in stille hopen opstapelde. Binnen hield Theo Amélie stevig vast, zich er niet van bewust dat zijn moed al een levensreddende reeks gebeurtenissen in gang had gezet.
Rechercheur Felix Monroe arriveerde binnen een uur, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht onder de felle tl-verlichting. Hij had al veel gevallen van kindermishandeling onderzocht, maar slechts enkele waren begonnen met een zevenjarige die midden in de nacht een ziekenhuis binnenliep en zijn zusje in veiligheid bracht.
Theo beantwoordde zachtjes vragen, terwijl hij Amélie in zijn armen wiegde. « Weet je waar je stiefvader is? » vroeg de rechercheur.
‘Thuis… dronk hij,’ antwoordde Theo met een zachte stem die vastberaden klonk, ondanks de angst in zijn ogen.
Felix knikte naar agent Claire Hastings. « Stuur een eenheid naar het huis. Wees voorzichtig. We hebben te maken met kinderen in gevaar. »
Ondertussen behandelde Dr. Hart Theo’s verwondingen: oude kneuzingen, een gebroken rib en littekens die wezen op herhaaldelijke mishandeling. Maatschappelijk werker Miriam Lowe bleef aan zijn zijde en fluisterde geruststellende woorden. « Je hebt er goed aan gedaan om hier te komen. Je bent ongelooflijk dapper, » zei ze tegen hem.
Tegen drie uur ‘s nachts bereikten agenten de woning van Bennett, een bescheiden woning aan Willow Street. Door de bevroren ramen zagen ze de man heen en weer lopen en schreeuwen in de lege kamer. Toen ze klopten, hield het geschreeuw abrupt op.
« Rick Bennett! Politie! Doe open! » riep een agent.
Geen antwoord.
Even later zwaaide de deur open en Rick viel met een gebroken fles aan. Agenten hielden hem snel in bedwang en onthulden een woonkamer die door woede was verwoest: gaten in de muren, een kapot kinderbedje en een met bloed bevlekte riem over een stoel.
Felix haalde diep adem toen hij de bevestiging over de radio hoorde. « Hij zal niemand meer kwaad doen, » zei hij tegen Miriam.
Theo, die Amelie stevig vasthield, knikte eenvoudig. « Kunnen we hier vannacht blijven? » vroeg hij zachtjes.
« Je mag blijven zo lang als je wilt, » zei Miriam glimlachend.
Weken later, tijdens het proces, was het bewijs van misbruik onmiskenbaar: Theo’s getuigenis, medische rapporten en foto’s van het huis. Rick Bennett bekende schuldig te zijn aan meerdere aanklachten van kindermishandeling en in gevaar brengen.
Theo en Amelie werden ondergebracht bij pleegouders Grace en Adrian Colton, die op korte afstand van het ziekenhuis woonden. Voor het eerst sliep Theo zonder angst voor voetstappen in de gang, terwijl Amelie zich aanpaste aan de opvang. Langzaam begon Theo te genieten van de eenvoud van zijn jeugd: fietsen, lachen om tekenfilms en weer leren vertrouwen, Amelie altijd dichtbij zich houden.
