Aaron Blake kende elke scheur in de vloer van de schoolgymzaal — niet van basketbal spelen of juichen vanaf de tribune, maar van het schrobben en waxen van nacht na avond. De geur van schoonmaaklak was de geur van zijn leven geworden.
Hij was de conciërge van Maplewood Elementary, een weduwnaar die zijn zevenjarige zoon Jonah opvoedde. Elke avond, terwijl andere families samen dineerden, schoof Aaron zijn dweil onder de felle lichten, en lag Jonah opgerold op de tribune met een deken en een boek. Het was niet het leven dat Aaron zich had voorgesteld, maar het was van hen — een stille ritme van vegen, spoelen en doen alsof alles goed was terwijl zijn hart nog steeds pijn deed om wat hij verloren had.
Die middag gonste de gymzaal van het gelach en de kleur. Leerlingen en ouders versierden voor het lentedans, hingen papieren lantaarns op en draaiden slingers. Aaron bewoog zich geruisloos tussen hen door, bezem in de hand, veegde vlekken weg en zorgde ervoor dat de vloer glansde als glas. Hij gaf er de voorkeur aan om op te gaan in de achtergrond — onopgemerkt, betrouwbaar, onzichtbaar.
