Een brand heeft mijn hele boerderij tot de grond toe verbrand. Omdat ik nergens anders heen kon, ging ik naar het huis van mijn dochter. Ze opende de deur, keek naar mijn stoffige schoenen, trok hem bijna weer dicht en zei zacht: « Mam, het spijt me, we hebben geen plek om je hier te laten verblijven, en ik ben ook bang dat het nieuwe Perzische tapijt vies wordt. » Gevoeld van zowel pijn als totaal verloren, belde ik de jongen die ik ooit hielp verzorgen, die nu een rijke zakenman is. Toen zijn helikopter in de voortuin landde, draaide dat moment stilletjes alles om.

Ik ben blij dat je hier bent. Lees mijn verhaal tot het einde en vertel me dan in de reacties vanuit welke stad je kijkt, zodat ik kan zien hoe ver dit kleine stukje van mijn leven is gereisd.

Mijn naam is Valerie en ik ben 63 jaar oud. Ik had nooit gedacht dat ik op mijn leeftijd in de regen zou staan, doorweekt tot op het bot, mijn eigen dochter smeken om onder haar dak te mogen slapen. Maar dat is het grappige aan het leven—het tikt je niet op de schouder en vraagt niet of je er klaar voor bent. Het slaat je gewoon hard aan en laat je naar adem happen.

De brand begon om drie uur ‘s nachts.

Ik werd hoestend wakker, mijn longen brandden van de steek van rook. Toen ik de gang in strompelde, zag ik het—oranje licht dat het deurkozijn van de keuken likte, vlammen die al de kamer verslonden waar ik al decennialang ontbijt voor mijn kinderen had gemaakt. Mijn boerderij, mijn huis, alles wat ik in veertig jaar had opgebouwd, verdween voor mijn ogen.

Tegen de tijd dat de brandweerwagens arriveerden, was er niet veel meer te redden. De schuur was weg. De keuken was een zwartgeblakerde schaal. De slaapkamers waren doorweekt en verwoest. De brandweer zei dat het een elektrisch probleem was in de hoofdschuur. Eén defecte draad en vier decennia werk, dromen en herinneringen werden tot as gereduceerd voordat de zon zelfs maar opkwam.