Mijn naam is Dr. Sarah Mitchell, ik ben 28 en neurowetenschapper. Dit had de meest trotse week van mijn leven moeten zijn. Na acht jaar 80-urige werkweken te hebben gewerkt, mijn hele twintiger jaren te hebben opgeofferd en te hebben geleefd op instant noedels en pure wilskracht, was ik net de jongste ontvanger geworden van de prestigieuze Newman Grant voor mijn werk op het gebied van neuronale regeneratie.
In plaats van dat ik feestvier, schrijf ik dit vanuit een geleend kantoor, want ik stond net in de puinhoop van mijn laboratorium en zag hoe mijn hele familie werd gearresteerd.
Ze dachten dat ze mijn carrière kapotmaakten om mijn broer te ‘helpen’. Ze hadden geen idee dat ze in een val liepen die ik al jaren aan het documenteren was.
Deel 1: De Gouden Jongen vs. De “Makkelijke” Jongen
Om te begrijpen waarom mijn moeder een koevoet in een centrifuge van $50.000 zou steken, moet je mijn familie begrijpen. We hebben een duidelijke hiërarchie.
Daar is mijn broer Kevin. Hij is 26, charmant, charismatisch en heeft nog nooit langer dan drie maanden een baan gehad. Hij is het kind van de regenboog, degene die « gewoon zijn passie moet vinden ». Hij is momenteel bezig met zijn derde mislukte poging tot studeren, nadat hij de eerste twee met veel gefeest heeft.
En dan ben ik er nog. Ik ben de « makkelijke ». De « verantwoordelijke ». Degene die beurzen kreeg, drie banen had en gewoon… alles regelde. In de ogen van mijn familie is mijn succes niet iets wat ik heb verdiend ; het is iets wat me gewoon is overkomen . Het is een bron waar je op kunt terugvallen als Kevin, onvermijdelijk, weer eens een fout maakt.
Toen ik de Newman Grant won – een prijs van $ 250.000 die mijn onderzoek de komende drie jaar zou financieren – maakte ik de fout het mijn ouders te vertellen. Ik was enthousiast. Ik dacht, misschien was dit wel de enige prestatie die ze niet konden negeren.
Ik had het mis. Het eerste wat mijn vader zei, was: « Dat is geweldig, Sarah. Denk je dat je daar wat van kunt gebruiken om Kevin te helpen met zijn studie? Hij overweegt om van studierichting te veranderen en filosofie te gaan studeren. »
Ik heb dat meteen stopgezet. « Zo werkt het niet, pap. Het is een onderzoeksbeurs, geen loterijjackpot. »
De sfeer werd koud. Maar daar was ik aan gewend. Ik ging terug naar mijn lab, terug naar mijn werk. Ik realiseerde me niet dat ze een nieuw, agressiever plan aan het bedenken waren.
Deel 2: De hinderlaag
Gisteravond laat was ik in mijn lab om een simulatie uit te voeren. Het universiteitsgebouw was leeg en stil. Ik hoorde een geluid bij de deur van mijn lab, het klikken van een sleutelkaart. Ik fronste. Mijn baas, Dr. Harrison, was op een congres in Berlijn. Niemand anders had toegang.
De deur zwaaide open en ik kreeg een knoop in mijn maag.
Het waren mijn moeder, mijn vader en Kevin.
