Op een doordeweekse middag zat de bus in de stad overvol. Mensen stonden dicht op elkaar, het was warm, en iedereen leek vooral bezig te zijn met zijn eigen wereld: telefoons, muziek in de oren, gedachten ver weg.
Aan het raam zat een oude dame, keurig gekleed, haar zilveren haar opgestoken, haar handen netjes gevouwen op haar schoot. Naast haar zat een jong meisje, begin twintig, met felrood haar, oordopjes in, een leren jas en zichtbare tatoeages op haar armen en in haar nek. Eén daarvan viel op: een grote zwarte tekst, in het Chinees geschreven, sierlijk getatoeëerd net onder haar haarlijn.
De oma keek er een paar seconden naar, zonder oordeel, eerder met nieuwsgierigheid. Maar het meisje merkte het op, trok geïrriteerd een oortje uit en draaide zich naar haar buurvrouw.
Met een scherpe toon zei ze:
“Wat is er? Hadden jullie vroeger soms geen tatoeages? Waarom staar je zo?”
Er viel een korte stilte. De oudere dame keek haar aan met een milde glimlach – niet verontwaardigd, niet beledigd, maar vol kalmte en wijsheid.
Toen antwoordde ze rustig:
“Lieve kind, in mijn tijd hadden we van alles. Ik heb 30 jaar in Azië gewoond, waarvan het grootste deel in China en Taiwan. Daarna heb ik jaren lesgegeven aan de universiteit, ik gaf Chinees aan de faculteit Oosterse Talen.”
Het meisje leek een beetje verrast door het antwoord. Maar de grootmoeder was nog niet klaar.
