Ik liep op een rustige zondagochtend nietsvermoedend over een verlaten landweggetje, omgeven door wuivend gras en het zachte geritsel van bomen. Het was een van die ochtenden waarop de wereld stil lijkt te staan. Geen verkeer, geen mensen. Alleen ik, mijn gedachten, en het grind onder mijn voeten.
Totdat ik uit mijn ooghoek iets zag. Iets dat er… niet hoorde te liggen.
Het lag vlak naast de rand van het pad. Grijzig van kleur, ietwat platgedrukt alsof er een auto overheen was gereden. De vorm was vreemd: kronkelend, bijna organisch. Een kluwen van lussen en bochten. Mijn maag draaide zich een beetje om – het had iets verontrustends, iets… levendigs, ondanks de toestand waarin het verkeerde.
Nieuwsgierigheid won het van mijn instinct om gewoon door te lopen. Ik zocht een stokje in de berm en porde het object voorzichtig aan. Het was zacht maar veerkrachtig. Rubberachtig. En wat ik toen zag, liet mijn hart sneller kloppen – maar niet van bewondering.
Binnenin zag ik kleine, witte sliertjes en een soort draderige structuur. Het leek – durf ik het te zeggen – op een stel door midden gesneden hersenen. Mijn brein begon overuren te draaien: “Wat als dit écht hersenen zijn? Van een dier? Of erger nog… van een mens?”
Mijn hart bonkte nu luid in mijn borst. Wat moest ik doen? Was dit een misdrijf? Een verlaten plaats delict? Een vreselijke ontdekking? Mijn ademhaling versnelde terwijl ik mezelf probeerde te kalmeren. Misschien was het niets. Maar wat als het iets was?
Ik deed wat de meeste mensen tegenwoordig doen in paniek: ik maakte een foto.
Zonder filter, zonder zoom. Gewoon puur. En ik plaatste het online in een buurtgroep met de tekst:
🧠 “Wat is dit? Gevonden langs de weg. Lijkt op een brein. Moet ik de politie bellen?”
Binnen een paar minuten begon het te leven. Reacties stroomden binnen. Sommigen maakten grapjes (“Je hebt een alien gevonden!”), anderen maakten zich net als ik zorgen. “Ziet er eng uit. Kan van een hert of everzwijn zijn?” opperde iemand. Een ander dacht dat het misschien een paddenstoel was, van die rare sponsachtige soorten die je alleen in de herfst ziet.
Maar toen kwam het verlossende antwoord.
