Maar toen kwam het verlossende antwoord.
Kort. Onverbloemd. En lichtelijk vernederend.
Een vrouw met een profielfoto waarop drie vrolijke honden stonden, schreef:
“Je hebt hondenpoep gevonden en opengemaakt. Iemands hond heeft een hoop papieren handdoeken opgegeten. Honden kunnen dat niet verteren – dus komt het er zo uit… dit angstaanjagende kunstwerk.”
Mijn wangen kleurden rood. Niet omdat iemand het kon zien, maar uit pure gêne. Daar stond ik dan, midden in niemandsland, trillend van angst om iets wat gewoon een zeer onsmakelijke hoop poep was. Ik had net bijna de politie gebeld om… hondenontlasting te melden.
En toch – ik moest lachen. Eerst zachtjes, toen steeds harder. De spanning viel van me af als herfstbladeren van een boom. Mijn fantasie had me flink voor de gek gehouden, en heel even had ik mezelf het hoofdpersonage van een misdaadserie gewaand. CSI: Platteland.
Sindsdien kijk ik anders naar vreemde vondsten langs de weg. Niet elk mysterieus object is een aanwijzing. Soms is het gewoon… de minder charmante kant van het hondenleven. En ik? Ik heb geleerd dat niet elke kronkelige massa een mysterie is – soms is het gewoon een biologisch ongelukje met wat keukenpapier erbij.
Maar één ding is zeker: de volgende keer neem ik handschoenen mee.
