« Nee, mevrouw Hayes. Afpersing was het opeisen van de eigendommen van uw dochter in het bijzijn van tweehonderd getuigen. Dit is consequentiesmanagement. Madison? »
De stem van papa klonk nu smekend. « Zeg hem dat hij moet stoppen. Dit gaat te ver. »
« Te ver? » zei ik uiteindelijk. « Alsof je dochter slaan op een bruiloft niet te ver was? »
« Je kunt ons familiebedrijf hier niet om kapotmaken. »
« Ik maak niets kapot, » zei ik kalm. « Ik bescherm mijn bezittingen en mijn waardigheid. Marcus beschermt zijn investering. Als jouw gedrag die investering bedreigt, is dat jouw schuld. »
« De video is overal, » fluisterde iemand op de achtergrond. « Hij staat op Twitter, Facebook. Het lokale nieuws heeft hem opgepikt. »
« Dit is wat er gaat gebeuren, » kondigde Marcus aan. « Richard, je hebt achtenveertig uur de tijd om Madison publiekelijk je excuses aan te bieden – een oprechte, geen pr-onzin. Je erkent haar professionele prestaties en haar recht op haar eigen bezit. Carol, jij doet hetzelfde. En je blijft permanent uit Madison weg. »
« Of wat? » vroeg mama.
« Of ik maak gebruik van mijn opties als grootaandeelhouder. Uw bedrijf heeft mijn kapitaal nodig voor het uitbreidingsproject. Zonder dat kapitaal dreigt u binnen zes maanden failliet te gaan. »
« Dit is de bruiloft van mijn dochter. » De stem van mijn moeder was hysterisch geworden. « Dit mag hier niet. »
« Je hebt gelijk, » zei Marcus kalm. « Dit is niet het juiste moment of de juiste plaats – daarom geef ik je achtenveertig uur om dit recht te zetten. Madisons penthouse blijft van haar – onaangeroerd, onbetwist. Elke poging om haar te manipuleren, te beschuldigen of te dwingen zal leiden tot onmiddellijke juridische stappen. »
« Ze is onze dochter », protesteerde vader.
« Behandel haar dan ook als zodanig, » beet Marcus terug. « Niet als een geldautomaat of een hulpbron die je kunt oproepen voor je favoriete kind. »
Ik hoorde Sophia dramatisch snikken. « Dit moet mijn speciale dag zijn. »
« Dat is nog steeds zo, » antwoordde Marcus. « Ik ga nu weg. Maar deze documenten blijven bij je, Richard. Lees ze, begrijp ze en onthoud: Madison is niet alleen. Ze heeft het volle gewicht van Hayes Capital achter zich. »
« Madison, » klonk Sophia’s stem, trillend van tranen, « hoe kon je me dit aandoen? »
« Ik heb je niets aangedaan, Sophia. Ik heb gewoon geweigerd je mijn huis te geven. Al het andere – de openbare aankondiging, de druk, de klap – was de keuze van mama en papa. Maar het penthouse is van mij. Gekocht met mijn geld, verdiend met mijn werk. Als je een penthouse wilt, raad ik je aan er een te verdienen. »
« Je bent zo wreed. »
« Nee. Ik ben er gewoon klaar mee om het offer van jouw familie te zijn. »
Ik hoorde beweging – stoelen die over elkaar heen schraapten, mensen die mompelden – en toen de stem van Marcus, nu dichter bij de telefoon. « Madison, de papieren zijn bezorgd. Je ouders kennen hun opties. De bal ligt bij hen. »
« Dank je, Marcus. Het spijt me dat het zover is gekomen. »
Ik ook. De trouwfotograaf heeft trouwens alles. Hij heeft ons de foto’s met hoge resolutie al gestuurd, voor het geval we ze nodig hebben voor juridische doeleinden.
Het gekreun van papa was door de telefoon heen hoorbaar.
« Achtenveertig uur, Richard, » zei Marcus nog een laatste keer. « Openbare excuses of ik bel het bestuur. Madison, ik zie je maandag. »
De verbinding werd verbroken.
Ik stond in mijn penthouse, keek uit over de stad en kon eindelijk ademhalen. Mijn wang prikte nog steeds, maar er was iets anders opgestaan: 32 jaar aan gewicht waarvan ik niet eens wist dat ik het met me meedroeg.
Binnen twee uur stond mijn telefoon vol met berichten. De video was meer dan viraal gegaan. Hij was overal. « Ouders met een hoog recht eisen penthouse van twee miljoen dollar van hun dochter op bruiloft » was trending op drie platforms. Sophia belde vijftien keer. Ik nam niet op. Moeder stuurde een berichtje: Je hebt alles verpest. De bruiloft van je zus is verpest. Gasten vertrekken. Ben je nu gelukkig?
De boodschap van papa was anders: We moeten alsjeblieft praten.
