Elke traan wordt motivatie.
Elk moment van schaamte herinnerde mij eraan waarvoor ik vocht.
En uiteindelijk ben ik niet zomaar afgestudeerd.
Ik ben niet zomaar dokter geworden.
Ik heb iets nog belangrijkers bewezen:
Dat de waarde van een persoon niet in zijn werk zit, maar in zijn hart.
Die waardigheid wordt niet gemeten in geld, maar in opoffering.
En het ware succes zit niet alleen in het bereiken van de top, maar in het kunnen terugkeren en degene die je daarheen heeft gebracht, met je meenemen.
Mijn moeder heeft mij 25 jaar lang gedragen.
Nu is het mijn beurt.
En ik zal dat doen met dezelfde trots waarmee zij vuilniszakken droeg om mij een toekomst te geven.
Want uiteindelijk maakt het niet uit of je de zoon bent van een dokter, een advocaat of een vuilnisman.
Het belangrijkste is wat je doet met wat je gegeven is.
En ik besloot haar offer te eren door de persoon te zijn waarvan zij altijd geloofde dat ik die kon zijn.
Zelfs als de hele wereld anders zou beweren.
Als dit verhaal je hart heeft geraakt, deel het dan. Misschien is er wel iemand die dit vandaag zou moeten lezen. Iemand die zich schaamt voor zijn of haar ouders. Iemand die zich waardeloos voelt vanwege waar hij of zij vandaan komt.
Zeg hem dat het goed is.
Dat hun verhaal nog niet voorbij is.
En dat het beste hoofdstuk nog geschreven moet worden.
