‘Trouw met me, alsjeblieft’, smeekt een alleenstaande miljardairsmoeder een dakloze man. Wat hij terugvroeg, schokte haar…
Het was een regenachtige middag in het centrum van Seattle. Mensen haastten zich over de natte stoepen, paraplu’s klapperden in de wind – niemand merkte de man op die onder de brug zat te rillen onder een gescheurde deken. Zijn naam was Ethan Cole , ooit ingenieur, nu een dakloze zwerver nadat een auto-ongeluk en een reeks medische schulden hem alles hadden afgenomen.
Aan de overkant van de straat stopte een strakke zwarte auto abrupt. Isabella Grant stapte eruit , de miljardaire CEO van een luxe technologiebedrijf – maar op dat moment dacht ze niet aan zaken. Haar handen trilden, haar ogen waren opgezwollen van het huilen.
Ethan keek toe hoe ze de straat overstak in zijn richting, haar hakken spattend in de plassen. Ze stopte pal voor hem.
‘Gaat het wel goed met u, mevrouw?’ vroeg Ethan aarzelend.
Isabella haalde diep adem. ‘Ik heb je hulp nodig,’ zei ze met trillende stem. ‘Alsjeblieft… trouw met me.’
Even dacht Ethan dat ze een grapje maakte. Een miljardair die een dakloze ten huwelijk vraagt? Maar ze lachte niet. De tranen rolden over haar wangen.
‘Ik betaal je,’ voegde ze er snel aan toe. ‘Je krijgt eten, een huis, alles. Het enige wat ik wil is dat je vandaag nog met me trouwt.’
Verward en voorzichtig fronste Ethan zijn wenkbrauwen. « Waarom ik? »
Isabella wierp een nerveuze blik over haar schouder en fluisterde: « Want als ik niet voor middernacht trouw, wordt het bedrijf van mijn vader overgenomen door de raad van bestuur. Het staat in zijn testament: ik moet vóór mijn 35e verjaardag getrouwd zijn om de leiding te erven. Ik vertrouw niemand anders. Ze willen allemaal mijn geld. »
Ethan knipperde met zijn ogen, niet wetend wat hij moest zeggen. Hij had niets – geen huis, geen familie – en deze vrouw bood hem een leven aan dat hij zich niet eens kon voorstellen.
Ten slotte zei hij zachtjes: « Als ik dit doe… wat gebeurt er dan? »
‘Daarna,’ zei Isabella zachtjes, ‘krijg je alles wat je wilt.’
De regen viel steeds harder. Ethan bestudeerde haar gezicht – niet de miljardair die iedereen op tijdschriftomslagen zag, maar een wanhopige vrouw die doodsbang was alles te verliezen. En voor het eerst in jaren voelde hij zich nodig.
Hij knikte langzaam. « Oké, » zei hij. « Ik trouw met je. »
Maar wat hij ervoor terugvroeg… zou hun levens voorgoed veranderen.
Een uur later stonden ze in een klein gerechtsgebouw. Isabella in een doorweekte designjas, Ethan in geleende kleren van haar chauffeur. De ambtenaar keek nauwelijks op toen ze de papieren ondertekenden. Het was de vreemdste bruiloft die je je kunt voorstellen: geen gasten, geen bloemen, alleen twee gebroken zielen verbonden door wanhoop.
Daarna reed Isabella met Ethan naar haar landhuis – een uitgestrekt landgoed met uitzicht op Puget Sound. Alles straalde rijkdom uit: marmeren vloeren, kroonluchters, muren vol kunst. Ethan voelde zich een indringer.
Haar zoontje Oliver , een stille zesjarige, gluurde achter een pilaar vandaan. Toen Isabella Ethan voorstelde als haar nieuwe echtgenoot, verstopte Oliver zich achter haar been.
Ethan knielde neer. « Hé, vriend, » zei hij zachtjes. « Ik ben hier niet om je moeder mee te nemen. Alleen om haar even te helpen. »
Oliver zei niets, maar er verscheen een verzachting in zijn ogen.
Later die avond, terwijl Ethan zijn eerste warme maaltijd in maanden at, zat Isabella tegenover hem. ‘Je hebt nog niets gevraagd,’ zei ze voorzichtig. ‘Geld? Een auto? Een huis?’
Ethan keek op, de lepel bleef in de lucht hangen. « Daar wil ik niets van weten. »
Haar wenkbrauwen fronsten. « Nou… wat wilt u dan? »
Hij glimlachte flauwtjes. « Een baan. Ik wil verdienen wat ik heb, niet het zomaar in de schoot geworpen krijgen. »
Isabella was verbijsterd. In een wereld waar iedereen haar rijkdom begeerde, was daar een man die alleen maar om een kans vroeg.
In de weken die volgden, werkte Ethan als monteur voor de transportafdeling van haar bedrijf. Hij was stil, hardwerkend en verrassend intelligent. Oliver begon hem overal te volgen en lachte voor het eerst in maanden. Isabella begon te merken dat er iets veranderde – in haar huis, in haar zoon, in zichzelf.
Maar al snel ontdekten de bestuursleden haar geheim: haar ‘echtgenoot’ was dakloos geweest. Ze dreigden het huwelijk als bedrog te ontmaskeren, haar reputatie te ruïneren en haar uit haar functie te zetten.
Isabella’s hart bonkte in haar keel. « Ze zullen jou ook vernietigen, » waarschuwde ze Ethan.
