‘Nee. Ik denk dat je me probeerde te helpen. Maar je ging ervan uit dat ik faalde omdat mijn succes er niet uitzag zoals dat van Michael.’
Michael keek op van zijn telefoon. « In dit artikel staat dat je vorig jaar een overnamebod van Google van 900 miljoen dollar hebt afgewezen . Negenhonderd miljoen. »
‘Ze wilden de controle over het algoritme,’ zei ik. ‘Ik was niet bereid de privacyprotocollen van de patiënt in gevaar te brengen.’
‘Niet genoeg?’ Michaels stem brak. ‘Ik heb twaalf jaar gewerkt om een praktijk op te bouwen die misschien twee miljoen waard is. En je hebt bijna een miljard dollar afgewezen omdat het niet genoeg was?’
“Het ging niet om het geld, Michael. Het ging om de missie.”
‘De missie,’ herhaalde hij vlak.
‘Levens redden,’ fluisterde Jennifer, terwijl ze me aankeek. ‘De dokter op tv zei dat je in één ziekenhuis alleen al vierhonderd mensen hebt gered.’
‘Ongeveer,’ knikte ik.
Moeder draaide zich van het raam af. De tranen stroomden over haar gezicht en verpestten haar make-up. ‘Ik noemde het een fase,’ stamelde ze. ‘Ik zei tegen Carol dat je een ‘werkloosheidsfase’ doormaakte. Ik gaf je een notitieblok voor sollicitatiegesprekken.’
“Ik weet het, mam.”
‘Waarom hebben jullie ons niet gedwongen het te begrijpen?’ riep ze.
‘Hoe dan?’ Ik stond op, de frustratie borrelde eindelijk over. ‘Ik heb je artikelen laten zien. Ik heb e-mails gestuurd. Ik heb je uitgenodigd op kantoor. Je had het altijd ‘te druk’. Weet je nog, twee kerstmissen geleden? Ik heb de financieringsronde uitgelegd. Mijn vader zei dat het op een piramidespel leek en stelde voor dat ik zou solliciteren naar een baan als receptioniste.’
Vader trok een grimas.
‘Je wilde niets horen over mijn succes, omdat het niet in het plaatje paste,’ vervolgde ik, mijn stem vastberaden maar hard. ‘Ik ben de maatstaf voor mislukking in deze familie. Ik ben de chaotische. De dromer. Als ik succesvol ben, is Michael niet het enige gouden kind. Het was makkelijker voor je om te geloven dat ik het moeilijk had dan te accepteren dat ik misschien iets buitengewoons aan het doen was.’
Er ging weer een telefoon over. En toen nog een. De mobiel van tante Carol. De vaste lijn van moeder in de keuken.
‘Het begint,’ zei Jennifer, terwijl ze uit het raam keek. ‘Er komt een busje aanrijden. Er zit een satellietschotel in.’
Hoofdstuk 4: De schijnwerpers branden
‘Journalisten?’ vroeg papa, met een vleugje paniek in zijn stem.
‘Erger nog,’ zei ik, terwijl ik op mijn telefoon keek. ‘Het zijn de buren.’
De deurbel ging. Daarna werd er geklopt.
Papa opende de deur als een slaapwandelaar. De Hendersons van de buren stonden daar, buiten adem, met een fles goedkope wijn in hun handen.
« We hebben het nieuws gezien! » riep mevrouw Henderson enthousiast, terwijl ze langs haar vader heen duwde. « We hadden geen idee dat Sarah… nou ja! We wilden haar gewoon even feliciteren! Mogen we een foto maken? »
Meneer Henderson had zijn telefoon al in de dop. « Onze vrienden zullen nooit geloven dat we naast een miljardair wonen. Even snel een selfie, Sarah? »
Ik forceerde een glimlach. Flits. Flits.
“Wacht maar tot de buurtvereniging dit hoort!”
Ze vertrokken, maar voordat de deur dicht kon, stopte er alweer een andere auto. Daarna een nieuwsbusje.
‘Ik moet gaan,’ kondigde ik aan.
‘Je kunt niet weggaan,’ protesteerde mijn moeder, terwijl ze mijn arm vastgreep. ‘Het is Kerstmis.’
“Het is al een uur geen kerst meer. Nu is het een crisissituatie.” Ik trok mijn jas aan. “Mijn PR-team is volledig in paniek. Ik moet terug naar Seattle.”
‘Sarah, alsjeblieft.’ Mama hield haar vast. ‘Ik wil dat je weet hoe trots ik op je ben. En hoe erg het me spijt.’
“Ik weet het, mam.”
‘Echt waar? Want ik heb het gevoel dat ik je al drie jaar het tegenovergestelde vertel.’
‘Dat heb je gedaan.’ Ik keek haar aan – echt aan. Ze leek nu kleiner. Haar autoriteit was verdwenen. ‘Ik weet dat je van me houdt, mam. Dat heb ik altijd geweten. Maar ik had je respect nodig. Niet omdat CNN je dat opdroeg, maar omdat je me vertrouwde.’
Ze knikte en snikte zachtjes. « Ik verdien het terug. Dat beloof ik. »
Ik omhelsde haar. Het was stijf, onhandig, maar oprecht.
‘Voor wat het waard is,’ zei Michael, terwijl hij bij de deur stond. ‘Ik ben echt trots. Niet vanwege het geld. Maar… levens redden. Dat is pas echt werk.’
“Dankjewel, Michael.”
Ik stapte naar buiten in de koude nachtlucht. Meteen flitsten de camera’s.
« Mevrouw Mitchell! Hierheen! »
« Klopt het dat u meer dan een miljard waard bent? »
« Wat zijn de volgende stappen voor DataFlow? »
Ik negeerde ze, liep met gebogen hoofd rechtstreeks naar mijn vier jaar oude Honda Civic. Toen ik de oprit afreed, zag ik mijn familie in het raam. Een tafereel vol spijt.
Mijn telefoon ging. Het was Lisa.
‘Hé,’ antwoordde ik.
“Alles goed? Het kantoor is overspoeld. Anderson Cooper heeft gebeld.”
‘Het gaat goed met me,’ zei ik. En dat was ook zo. ‘Plan een persconferentie voor morgen. Eén verklaring. Vijf vragen. Daarna gaan we weer aan het werk.’
« Terug naar de schaduwen? »
‘Nee,’ zei ik, terwijl ik naar de donkere, open weg voor me keek. ‘De schaduwen zijn verdwenen. Maar het werk moet nog.’
Ik reed richting de snelweg. Mijn familie had drie jaar lang geprobeerd een dochter te ‘repareren’ die niet ‘kapot’ was. CNN had Eerste Kerstdag uitgekozen om hen op spectaculaire wijze het tegendeel te bewijzen.
Ik zette de radio harder. Ondanks de chaos, ondanks de onthullingen, ondanks het einde van mijn rustige leven… begon ik te lachen.
Het was, op zijn eigen absurde manier, het perfecte kerstcadeau.
