We repareerden samen motoren, onze handen zwart van het vet, terwijl er klassieke muziek uit zijn oude radio klonk, zijn geheime passie die niet paste bij het imago van een stoere motorrijder.
Soms komen er nog kinderen aan.
Hongerig, bang.
Miguel geeft ze te eten, biedt ze werk aan en soms een dak boven hun hoofd. En nu, als ze juridische hulp nodig hebben, kunnen ze ook op mij rekenen.
De workshop verloopt erg goed.
De gemeenteraad liet de kwestie varen.
De buren, die eindelijk gedwongen werden de motorrijders te ontmoeten waar ze zo bang voor waren, hebben ontdekt wat ik al drieëntwintig jaar weet: dat leer en het gebrul van een motor niets zeggen over iemands karakter. Zijn daden wel.
Miguel wordt ouder.
Soms trillen zijn handen en vergeet hij dingen.
Maar hij opent de werkplaats nog steeds om vijf uur ‘s ochtends, hij kijkt nog steeds in de container om te zien of er hongerige kinderen zijn, en hij biedt nog steeds hetzelfde aan: « Heb je honger? Kom binnen. »
Vorige week vonden we er nog een.
De vijftienjarige jongen, vol blauwe plekken en doodsbang, probeerde de kassa open te krijgen. Miguel belde de politie niet. Hij bood hem een broodje en een moersleutel aan.
‘Weet je hoe je dit moet gebruiken?’ vroeg hij.
De jongen schudde zijn hoofd.
Wil je het leren?
En zo gaat het verhaal verder.
De motorrijder die mij heeft opgevoed, voedt nu een ander kind op dat door de wereld in de steek is gelaten. Hij leert hem dezelfde dingen die hij mij heeft geleerd: dat familie niet alleen om bloedverwantschap draait, dat een thuis niet zomaar een gebouw is, en dat de mensen die er van buiten het meest intimiderend uitzien, soms juist de meest gevoelige harten hebben.
Ik ben David García. Ik ben advocaat. Ik ben de zoon van een motorrijder.
En ik ben nog nooit zo trots geweest op mijn afkomst.
