Nora begon zich voor te bereiden op haar studie. Het restaurant ging volledig open. Hun leven werd, beetje bij beetje, weer wat vrolijker.
Op een rustige avond tijdens het avondeten schraapte Gabriel zijn keel. « Vivian, » zei hij zachtjes. Ze keek hem aan.
Gabriel stond op van zijn stoel, ging op één knie zitten en pakte haar hand vast. ‘Laten we het officieel maken,’ zei hij zachtjes. ‘Vivian, wil je met me trouwen?’ Vivian bedekte haar mond, tranen wellen op in haar ogen.
Ja, fluisterde ze. Ja, Gabriel. Austin sprong op van vreugde.
Gabriel omhelsde Vivian stevig. De volgende twee maanden hadden ze een prachtige bruiloft. Vivians leven was weer op de rails.
Austins dromen keerden terug. Nora’s toekomst lag wijd open en Gabriel had eindelijk het gezin terug dat hij jarenlang kwijt was geweest. Een paar dagen later begon Gabriel met het voorbereiden van hun reisdocumenten.
Hij wilde dat Vivian en Austin met hem mee naar het buitenland zouden verhuizen, zodat ze daar als een gelukkig gezin samen konden leven. Een week later was alles klaar. Ze pakten hun koffers, namen hartelijk afscheid van Nora en reisden naar het buitenland om een nieuw leven vol rust en hoop te beginnen.
Nora bleef achter, maar haar leven was niet meer hetzelfde. Ze vervolgde haar opleiding, woonde in haar nieuwe appartement en haar restaurantbedrijf groeide met de dag. Ze vergat nooit de les die alles veranderde.
Eén enkele daad van vriendelijkheid kan deuren openen die niemand had verwacht, en kan een leven voorgoed veranderen. Uiteindelijk herinnert dit verhaal ons aan iets heel belangrijks: één kleine daad van vriendelijkheid kan een heel leven veranderen.
Een enkel moment van liefde kan een gebroken hart helen, en een helpende hand kan een gezin van verdriet naar vreugde leiden. Nora wist niet dat het geven van eten aan een hongerige jongen de deur naar wonderen zou openen. Vriendelijkheid sterft nooit.
Het vindt altijd zijn weg terug. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar het keert altijd terug met zegeningen.
