« De beelden bevestigen het. De boot was van hen. Maar er is nog iets… » Gabriel liet hem een nautische kaart zien. « Het laatste mobiele telefoonsignaal was er niet in open water. Het lag heel dicht bij een verlaten platform dat Navíos Aranda in de jaren negentig gebruikte. »
Kapitein del Valle sloot zich aan bij het informele onderzoek toen María hem over haar vorderingen vertelde. Met zijn hulp kregen ze legale toegang tot de bedrijfsgegevens en ontdekten ze dat drie medewerkers rond dezelfde tijd als Julián en Laura waren verdwenen . Alle drie hadden ze meegewerkt aan illegale operaties.
Uiteindelijk kwam er een onverwachte verklaring van een van hen – die zich na jaren ondergedoken te hebben in Portugal bevond. Via een anoniem videogesprek bekende hij:
« Ze zaten niet achter zijn dochter aan. Ze zaten achter hem aan. Ze wilden de documenten. We gingen aan boord van de zeilboot, er ontstond een worsteling… Julián beschermde het meisje. Ik weet niet wat er daarna gebeurde, want we kregen bevel te vertrekken. Maar ze… » Hij zweeg even. « Ze hebben niemand levend op het platform achtergelaten. »
Het woord ‘platform’ kwam hard aan.
Hoewel de autoriteiten de zaak met deze nieuwe informatie heropenden, kon nooit worden bevestigd wat er precies op die locatie is gebeurd: het bouwwerk was in 2013 ontmanteld, waarna alleen de resten onder water overbleven.
Maria kreeg niet de afsluiting die ze had gehoopt, maar ze kreeg wel een onmiskenbare waarheid te horen: haar man en dochter zijn niet omgekomen bij een ongeluk , maar omdat ze iets wilden onthullen dat anderen koste wat kost verborgen wilden houden.
En hoewel de pijn nooit verdween, hield Maria voor het eerst in twaalf jaar op met naar de zee te staren, op zoek naar schaduwen, en begon ze vooruit te kijken met de zekerheid dat het verhaal – het ware verhaal – eindelijk aan het licht was gekomen.
