Tijdens dat diner, toen Marcus me vernederde, besefte ik dat hij dacht dat hij alle macht had. Hij zag me als een aanhankelijke oude dwaas, een last. Hij had geen idee dat de man die hij bespotte zijn hele carrière had besteed aan het verzamelen van informatie en die strategisch te gebruiken. Toen ik die drie woorden fluisterde, zag ik zijn gezicht veranderen van zelfvoldane superioriteit in oprechte angst. Want op dat moment besefte hij dat de machtsverhoudingen volledig waren verschoven.
De ochtend na het diner belde ik Tommy Rodriguez, een oude collega uit mijn tijd in het leger die nu privédetective was. « Tommy, ik heb je hulp nodig. Professionele hulp. Mijn schoonzoon gaat vreemd met mijn dochter. Ik heb een waterdichte zaak nodig. »
‘Het gaat hier niet om wraak, toch, Darren?’
‘Het gaat erom Sarah te beschermen,’ zei ik vastberaden. ‘Ze moet weten met wat voor man ze getrouwd is.’
Tommy was grondig en discreet. Binnen een week had hij Amanda Morrison geïdentificeerd, een juridisch medewerker bij een concurrerend advocatenkantoor. Hij documenteerde hun etentjes, hun hotelovernachtingen en een weekendtrip naar Napa Valley. Hij ontdekte ook Marcus’ uitgavenpatroon: bijna dertigduizend dollar in zes maanden tijd, uitgegeven met creditcards op zijn naam, waarmee hij zijn affaire financierde. Een deel van het geld, zo ontdekte Tommy, werd overgemaakt van hun gezamenlijke spaarrekening. Geld van Sarah.
‘Er is meer,’ zei Tommy tijdens onze tweede ontmoeting. ‘Marcus heeft naast zijn reguliere werk een bedrijfje opgezet. Een LLC. Amanda Morrison staat als mede-eigenaar geregistreerd.’
De implicaties waren huiveringwekkend. Dit was niet zomaar een affaire; het was een ontsnappingsplan. Hij bouwde een nieuw leven op met Amanda, terwijl Sarah in het ongewisse bleef.
Het laatste puzzelstukje viel twee weken later op zijn plaats. « Marcus en Amanda waren gisteren bij een makelaarskantoor », vertelde Tommy. « Ze bekijken samen huizen met geld van hun gezamenlijke zakelijke rekening. »
‘Tommy,’ zei ik, mijn stem gespannen van ingehouden woede. ‘Ik heb alles nodig wat je hebt. Elk document, elke foto. Het is tijd om Sarah de waarheid te vertellen.’
Ik sprak met Sarah af voor de lunch in een rustig café. De manilla-envelop lag naast me als een geladen wapen. ‘Papa, gaat het wel goed met je?’ vroeg ze, terwijl ze mijn gezicht bestudeerde. ‘Je ziet er ernstig uit.’
‘Sarah,’ begon ik voorzichtig. ‘We moeten het over Marcus hebben.’
Ik vertelde haar alles, te beginnen met de dag dat ik hem met Amanda had gezien. Ik zag het kleurtje uit haar wangen wegtrekken toen de implicaties tot haar doordrongen.
‘Dat is onmogelijk,’ fluisterde ze. ‘Marcus zou dat niet doen…’
Ik schoof het dossier over de tafel. « Ik heb een privédetective ingehuurd, schat. Ik moest precies weten wat er aan de hand was. »
Haar handen trilden terwijl ze de tijdlijn las, elk detail een klein verraad dat samen een verwoestend beeld vormde. De diners, de hotels, de sieraden. De dertigduizend dollar van hun geld.
‘Hij gaat me verlaten,’ zei ze door haar vingers heen toen ze de foto’s zag waarop hij samen met Amanda verlovingsringen aan het uitzoeken was.
‘Ja,’ zei ik zachtjes. ‘Ik denk het wel. Hij heeft zich verdiept in de echtscheidingswetgeving, met name in hoe hij de alimentatiebetalingen kan minimaliseren.’
Sarah keek op en ik zag iets in haar ogen wat ik sinds haar kindertijd niet meer had gezien: complete kwetsbaarheid. ‘Ik geef mezelf al maanden de schuld,’ zei ze, haar stem hol. ‘Ik heb mezelf kapotgemaakt in een poging een huwelijk te redden dat hij al lang geleden heeft beëindigd.’
