‘Ik heb het niet gestolen,’ zei ik. ‘Ik heb het bewaard. Als opa het aan jou had nagelaten, had de bank het zes maanden geleden al in beslag genomen. Je bent aan het verdrinken, pap. Je hebt meer dan achthonderdduizend dollar aan schulden, gefinancierd door fraude.’
Het woord fraude hing als rook in de lucht.
Mijn vader verstijfde. Zijn ogen schoten naar Eric , en vervolgens weer naar mij. De woede verdween niet van zijn gezicht, maar angst sloop erachter vandaan.
‘Je hebt geen idee waar je het over hebt,’ siste hij.
‘Ik heb de leningdocumenten,’ zei ik, terwijl ik kopieën uit mijn tas haalde. ‘Ik zie de handtekeningen. Ik zie de data. U hebt een pand als onderpand gebruikt dat u niet bezit. Dat is een misdrijf.’
Eric liet zijn sandwich met een klap op een bord vallen. « Pap? Is dat echt waar? »
‘Hou je mond, Eric!’ snauwde mijn vader. Hij draaide zich naar me om, zijn borst ging op en neer. ‘Nou en? Ga je de politie bellen? Ga je je eigen vader naar de gevangenis sturen? Is dat wat de marine je heeft geleerd? Je eigen bloed verraden?’
‘De marine heeft me eer bijgebracht,’ zei ik, mijn stem zakte tot een gevaarlijk gefluister. ‘Ze heeft me geleerd dat een leider als laatste eet. Een leider beschermt zijn bemanning. En jij? Jij hebt iedereen opgeofferd om je eigen ego te streven. Je hebt me mijn hele leven gekleineerd omdat ik je niet nodig had. Je hebt Eric zo verwend dat hij nutteloos was, omdat zijn afhankelijkheid je een gevoel van macht gaf.’
« Ik heb Eric kansen gegeven! » riep papa.
‘Je hebt hem een handicap gegeven!’ wierp ik tegen. ‘Kijk naar hem. Hij is zevenentwintig jaar oud en hij kan niet eens rechtop staan als het moeilijk wordt. Je hebt geen zoon opgevoed; je hebt een schaduw grootgebracht.’
Eric deinsde achteruit en keek naar zijn voeten.
‘Ga weg,’ fluisterde mijn vader, trillend. ‘Ga mijn huis uit.’
‘Nee,’ zei ik.
Ik heb een stap vooruit gezet.
“Ik ga niet weg. Want dit is niet jouw huis. Dit is het mijne. En we gaan een heel ander gesprek voeren over wie blijft en wie vertrekt.”
Hoofdstuk 4: De voorwaarden voor overgave
Even dacht ik dat hij me weer zou slaan. Zijn handen balden zich tot vuisten langs zijn zij. Maar iets in mijn houding – de manier waarop ik stond met mijn voeten op schouderbreedte, mijn kin omhoog, mijn ogen op de zijne gericht – hield hem tegen. Hij was een pestkop, en pestkoppen slaan alleen toe als ze zwakte voelen. Ik bood hem geen enkele zwakte.
Hij liet zich op de bank vallen, alle vechtlust verdween in één klap. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht.
‘Ik weet niet wie ik ben zonder dit huis,’ fluisterde hij. Het was het eerste eerlijke wat hij in tientallen jaren had gezegd.
Ik keek naar hem – een kleine, doodsbange man in een kamer vol schulden. De woede die ik jarenlang met me meedroeg, de wrok over de voetbalwedstrijden die hij had gemist, de diploma-uitreiking die hij had bespot, de prestaties die hij had genegeerd… het was niet verdwenen, maar het was veranderd. Het had zijn scherpte verloren. Het was veranderd in medelijden.
Ik pakte een stoel van de eettafel en ging tegenover hem zitten. Eric bleef staan, ongemakkelijk in de deuropening.
‘Ik ga je er niet uitgooien,’ zei ik.
Vader keek op, met tranen in zijn ogen. « Wat? »
‘Ik ben jou niet, pap,’ zei ik. ‘Ik straf mensen niet zomaar omdat ik de macht daartoe heb.’
Ik legde de map op tafel.
“Maar er gaat iets veranderen. Drastisch.”
‘Wat wil je?’ vroeg Eric , met een sombere maar voorzichtige stem.
‘Ten eerste,’ zei ik, terwijl ik mijn vader aankeek, ‘geen leningen meer. Geen kredietlijnen meer. Ik bevries de bezittingen. Je mag geen cent van de overwaarde van dit pand uitgeven. Als je dat wel doet, zal ik deze fraudedocumenten persoonlijk aan de officier van justitie overhandigen.’
Papa knikte langzaam. Hij wist dat ik het meende.
‘Ten tweede,’ zei ik tegen Eric . ‘Zoek een baan. Een echte. Geen ‘projectje’, geen ‘idee’. Een baan met een loonstrookje en een baas die niet je vader is. Betaal huur. De marktprijs. Als je het niet kunt betalen, help ik je een appartement te vinden dat je wel kunt betalen.’
‘Huur?’ sneerde Eric . ‘In mijn eigen huis?’
