## De keuze van een vader
Ik had nooit gedacht dat ik zou moeten kiezen tussen mijn zoon en mijn eigen gezin. Maar toen ik Lucas’ geliefde knuffels verbrand in de barbecue aantrof, werd die keuze op brute wijze voor me gemaakt. Het waren niet zomaar verbrande speeltjes; het was het begin van een implosie die niemand zag aankomen.
Mijn naam is Virgil en ik ben 36 jaar oud en werk als software engineer. Mijn ex-vrouw, Amanda, en ik delen de voogdij over onze fantastische zesjarige zoon, Lucas. Hij is creatief, intelligent en gevoelig. Hij voelt alles intens en heeft altijd troost gevonden in zijn knuffels. Zijn absolute favoriet is een panda genaamd Mr. Bamboo, een trouwe metgezel sinds hij drie jaar oud was.
Mijn familie komt echter uit een heel andere wereld. Mijn vader, Frank, is een gepensioneerd militair die bovenal gelooft in het opvoeden van « sterke mannen ». Mijn jongere broer, Derek, is het lievelingetje dat in zijn voetsporen is getreden, vol zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid. Tijdens mijn jeugd was ik de teleurstelling – de boekenwurm die liever achter de computer zat dan op jacht ging. Die spanning nam alleen maar toe toen Lucas erbij kwam. Vanaf het begin had mijn familie een mening. Toen Lucas een speelkeuken wilde, weigerde mijn vader mee te betalen. « Koop hem een honkbalhandschoen, » zei hij. « Maak van hem geen… » Hij maakte zijn zin nooit af.
Na mijn scheiding werd het erger. Ze zagen mijn mislukte huwelijk als een bevestiging van mijn zwakte en zetten alles op alles om Lucas « harder » te maken, zodat hij niet zoals ik zou worden. Ik probeerde onze bezoekjes te beperken, maar mijn moeder belde dan, geëmotioneerd, en beloofde dat ze met mijn vader en Derek zou praten over het respecteren van mijn opvoeding. Als een dwaas geloofde ik haar en gaf ik ze nog een kans.
De druk om naar de jaarlijkse zomerbarbecue te gaan was enorm. Tegen beter weten in stemde ik toe. « Gaan we het echt leuk hebben, pap? » vroeg Lucas toen ik hem die ochtend in zijn autostoeltje hielp.
‘Natuurlijk, vriend,’ beloofde ik. ‘En als je het niet naar je zin hebt, zeg het me dan gewoon, en dan gaan we weg. Afgesproken?’ Ik hoopte dat ik me er niet aan hoefde te houden.
—
### De barbecue
Het feest was al in volle gang toen we aankwamen. Mijn vader, met een spatel in de ene hand en een biertje in de andere, liep naar ons toe. « Daar is mijn kleinzoon! Hij wordt steeds groter elke keer dat ik hem zie. » Hij wilde Lucas’ haar in de war brengen, maar Lucas deinsde terug en klemde zich steviger vast aan meneer Bamboe. De glimlach van mijn vader werd minder breed. « Sjouwt hij nog steeds met die knuffel rond, hè? Tijd om die op te bergen, jongen. »
Het gevoel dat het allemaal wel meeviel, duurde ongeveer twintig minuten. Toen Lucas probeerde te spelen met zijn oudere neven, Dereks zoons Jason en Tyler, werd hij meteen door hen uitgekozen. « Waarom heb je nog steeds een knuffel? », zei Jason luid. « Die is voor baby’s. »
‘Meneer Bamboe is mijn vriend,’ antwoordde Lucas met een zachte stem.
Tyler grinnikte. « Baby’s praten met speelgoed. Ben jij een baby? »
Ik wilde naar hen toe lopen, maar Derek hield me tegen met een stevige hand op mijn schouder. ‘Laat de jongens het zelf maar uitzoeken, Virge. Zo leren ze voor zichzelf op te komen.’
“Hij is zes, Derek. Zij zijn ouder en groter.”
« Precies daarom moet hij wat harder worden. Je doet hem geen plezier door hem te pamperen. »
Naarmate de middag vorderde, trok Lucas zich steeds meer terug en zocht hij rustige hoekjes op om zijn knuffels neer te zetten. Mijn vader maakte een paar scherpe opmerkingen over zijn « kieskeurige eetgedrag » en zei dat hij het « zelf maar moest uitzoeken » toen hij om hulp vroeg met een pakje sap. Elke keer greep ik diplomatiek in, maar ik voelde mijn geduld opraken, gespannen als een te ver uitgerekt elastiekje, klaar om te knappen.
Rond 16.00 uur vroeg mijn moeder me om te helpen in de keuken. Ik aarzelde even en keek naar Lucas onder de eikenboom met zijn knuffels. « Hij redt het wel even, » verzekerde ze me.
Voordat ik kon reageren op de preek van mijn moeder over hoe « de wereld hard kan zijn voor gevoelige jongens », hoorde ik Lucas’ stem, hoog en angstig. « Papa! Papa! »
Ik liet het dienblad vallen en rende naar buiten. Lucas kwam de tuin overrennen, de tranen stroomden over zijn gezicht. ‘Wat is er aan de hand?’ Ik knielde neer.
‘Ik kan ze niet vinden,’ snikte hij. ‘Ik had ze onder de boom gelegd om naar de wc te gaan, en nu zijn ze weg. Meneer Bamboe en iedereen.’
