Het gesis van de steaks op de grill was luid, maar niet luid genoeg om de stem van mijn vader te overstemmen. « Hé, Madison, » riep hij met een grijns die me deed vermoeden dat er problemen op komst waren. « Je bent oud genoeg om huur te betalen of op te rotten. Dit is geen liefdadigheidsinstelling. »
Het gelach dat volgde, kwam niet alleen van hem. Het kwam ook van mijn stiefmoeder, Denise, en mijn jongere halfbroer, Tyler, die achterover leunde in zijn stoel en een nieuw biertje open trok alsof hij net de beste grap van de avond had gehoord. Mijn handen klemden zich vast om het bord dat ik vasthield, de randen van het papier kreukelden. Het waren niet alleen de woorden; het was de timing. Hij zei het voor de hele familie, terwijl de buren in de tuin rondliepen en deden alsof ze het niet hoorden. Hij wilde juist dat ze het hoorden. Hij wilde me vernederen.
Ik zette het bord langzaam neer op de picknicktafel en dwong mezelf om kalm te blijven. ‘Je pakt al jaren de helft van mijn salaris af, pap. Ik betaal de rekeningen.’
Zijn gezicht vertrok in die overdreven schouderophaling die hij gebruikte als hij me belachelijk maakte. « Nou en? Zo is het leven. Als je het niet leuk vindt, zoek dan ergens anders een plek om te wonen. »
Tyler grinnikte zachtjes. « Veel succes ermee. »
De lucht was zwaar van de geur van gegrild vlees en iets duisters: verraad. Ik voelde de blikken op me gericht vanaf de overkant van de tuin. Ze dachten allemaal dat ik stil zou blijven, misschien later in mijn kamer zou huilen. Maar dat zou deze keer niet gebeuren. Ik stapte dichter naar hem toe, zo dichtbij dat het flikkeren van de vlammen van de grill zijn grijns verlichtte.
‘Goed,’ zei ik, mijn stem laag maar scherp. ‘Jullie willen dat ik weg ben? Dan krijgen jullie je zin.’
Hij lachte en zwaaide met zijn tang naar me alsof ik een vervelende vlieg was. « Echt? En waar ga je dan heen? Je hebt geen spaargeld, Madison. »
De rest van de avond vervaagde tot een gespannen mengeling van geforceerde glimlachen en gefluisterde roddels. Maar in mijn hoofd vormden zich al plannen. Hij wist niet waar ik al maanden in het geheim aan werkte. Hij wist niet dat ik net de sleutels van mijn eigen huis had gekregen. Tegen de tijd dat de barbecue voorbij was, had ik mijn besluit genomen. Ik zou dit niet langer rekken. Als hij wilde dat ik wegging, zou hij zien hoe ver ik heen kon zijn. En als ik vertrok, zou ik meer meenemen dan alleen mijn spullen. Ik zou het comfort meenemen waarvan hij dacht dat hij het in handen had.
