‘Derek, ‘ zei ik, ‘ik zit al tien jaar in het leger. Ik heb je al vaker over mijn carrière proberen te vertellen. Maar je hebt er nooit interesse in getoond. ‘
“Ik wist niet dat je… Ik dacht dat je in dienst was. Zoals een magazijnmedewerker of zoiets. ”
‘Ik ben officier, ‘ zei ik. ‘Dat ben ik al sinds mijn dertigste. Ik ben twee keer uitgezonden. Ik heb soldaten aangevoerd. Ik heb generaals briefings gegeven. En ik heb elke rang die ik heb gekregen, verdiend. ‘
Weer stilte. ‘Ik wist het niet, ‘ zei hij uiteindelijk.
‘Ik weet het, ‘ zei ik.
‘Sophie wil graag met me uit eten, ‘ zei hij. ‘Voordat jullie uitgezonden worden. Met ons allemaal. Om dit goed te kunnen bespreken. ‘
‘Oké, ‘ zei ik.
We ontmoetten elkaar in een leuk restaurant. Ik droeg mijn uniform; Sophie had me dat gevraagd. Derek stond op toen hij me zag en staarde me aan. « Jezus, Loretta, » zei hij.
We bestelden, maakten wat smalltalk, en toen zei Derek: « Ik moet mijn excuses aanbieden. » Ik keek hem aan. « Ik heb je tien jaar lang onderschat, » zei hij, « je werk afgedaan als onbelangrijk, je het gevoel gegeven dat je klein bent. Ik hield mezelf voor dat het kwam omdat je van niets kwam, omdat je je studie niet had afgemaakt. Maar de waarheid is dat ík degene was die niet goed genoeg was. Jij hebt een carrière van de grond af opgebouwd. Je hebt respect verdiend. Je bent iemand geworden. En ik was zo druk bezig op je neer te kijken dat ik niet heb gezien hoe je buitengewoon werd. »
Amber zweeg. Sophie observeerde me aandachtig. ‘Ik vergeef je, ‘ zei ik.
Derek keek verbaasd op . « Zomaar? »
‘Zomaar, ‘ zei ik. ‘Want ik heb jouw goedkeuring niet meer nodig, Derek. Ik hoef niet meer te weten wat ik waard ben. Dat weet ik zelf al. ‘ Hij knikte langzaam.
Toen we weggingen, hield hij me tegen op de parkeerplaats. ‘Als je terug bent uit Koeweit, ‘ zei hij, ‘ kunnen we het dan nog eens proberen? Dat co-ouderschap, maar dan echt respectvol deze keer? ‘
‘Ja, ‘ zei ik. ‘Dat zou ik graag willen. ‘
Ik werd drie weken later uitgezonden. Sophie huilde op het vliegveld. Derek was er ook. « Wees voorzichtig, » zei hij. « Alsjeblieft. »
‘Ja, ‘ zei ik.
‘En Loretta, ‘ aarzelde hij. ‘Dank je wel. Voor alles wat je doet. Voor ons land, voor Sophie… omdat je me ongelijk hebt bewezen. ‘
Ik glimlachte. « Graag gedaan. »
Ik ben nu in Koeweit, vier maanden na het begin van mijn uitzending, als uitvoerend officier van een bataljon. Sophie mailt me elke dag. Ze is begonnen met onderzoek naar militaire dienst en praat over ROTC-programma’s. Derek stuurt pakketjes met spullen en biedt op kleine manieren zijn excuses aan. En mijn moeder, die huizen schoonmaakte, die me opvoedde in een caravanpark, die nooit is gestopt met geloven dat ik meer kon bereiken… zij bewaart elk artikel dat ze over het bataljon vindt.
Ik ben 40 jaar oud. Ik ben luitenant-kolonel in het Amerikaanse leger. Ik ben opgegroeid in een caravanpark. En de mensen die zeiden dat ik nooit iets zou bereiken, hadden het mis. Niet omdat ik ze ongelijk heb bewezen, maar omdat ik me niet langer door hen laat definiëren. Ik definieer mezelf. En dat, heb ik geleerd, is de enige overwinning die er echt toe doet.
