Ik heb twee nachten in het ziekenhuis gelegen. De operatie aan mijn oor verliep goed, hoewel de chirurg me waarschuwde dat ik blijvende littekens en mogelijk gehoorverlies zou overhouden. De gebroken rib had alleen wat tijd en pijnbestrijding nodig, maar de psychische schade was dieper dan welke fysieke wond dan ook.
Elke keer dat ik mijn ogen sloot, zag ik de hand van mijn moeder naar Maisie’s gezicht gaan. Zag ik de laars van mijn vader in mijn ribben. Zag ik de haat in de uitdrukking van mijn zus toen ze probeerde mijn oor eraf te rukken.
Tyler verliet mijn bed nauwelijks. Hij bracht schone kleren, beantwoordde telefoontjes van mijn werkgever en regelde een traumatherapeut voor Maisie. Zijn ouders kwamen van drie staten verderop om te helpen met de kinderopvang. Ze waren geschokt toen hij uitlegde wat er gebeurd was en konden zich niet voorstellen dat een ouder zoiets zijn eigen kind aan kon doen.
Op de derde dag ging mijn telefoon. Onbekend nummer. Tegen beter weten in nam ik op.
‘Holly,’ klonk de stem van mijn moeder zacht en gespannen. ‘Alsjeblieft, je moet deze aanklachten laten vallen. Je zus valt uit elkaar. De reputatie van je vader wordt kapotgemaakt. Mensen praten erover. Het verhaal verspreidt zich door de stad. Je maakt dit gezin kapot.’
‘Ik maak het gezin kapot?’ Ik kon mijn oren niet geloven. ‘Je hield me vast terwijl mijn zus me aanrandde. Je probeerde mijn dochter te slaan om haar stil te houden. En jij denkt dat ik dit gezin kapotmaak?’
‘Het was een moment van waanzin,’ hield ze vol. ‘We verloren allemaal even de controle. Familie helpt elkaar door moeilijke tijden heen, niet door elkaar als vreemden door het rechtssysteem te slepen.’
‘Je was mijn familie niet meer vanaf het moment dat je haar psychotische aanval verkoos boven mijn veiligheid. Je was mijn familie absoluut niet meer toen je Maisie aanraakte.’ Mijn stem bleef kalm, bijna klinisch. ‘Bel dit nummer niet meer. Laat alle communicatie via het Openbaar Ministerie lopen.’
Ik hing op en blokkeerde het nummer. Daarna blokkeerde ik het nummer van mijn vader, dat van mijn zus en elke andere familielid die als een vliegende aap zou kunnen dienen om me een schuldgevoel aan te praten en me zo de aanklacht te laten intrekken.
Tyler zat naast mij en kneep in mijn hand als teken van stille steun.
De officier van justitie die aan de zaak was toegewezen, was een strenge vrouw van in de vijftig die al twintig jaar zaken van huiselijk geweld behandelde. Ze schetste de mogelijke straffen. Mijn zus kon tot tien jaar cel krijgen als ze op alle punten schuldig werd bevonden. Mijn ouders elk tot vijf jaar. Ze legde uit dat mishandelingszaken waarbij familieleden betrokken waren, vaak strafvermindering of een schikking opleverden, vooral bij first-offenders. Maar ze maakte ook duidelijk dat ze bereid was om dit indien nodig voor de rechter te brengen.
‘Het bewijs is solide,’ vertelde ze me tijdens een bijeenkomst. ‘Lichamelijk letsel, meerdere getuigen, het wapen ter plaatse. Ze gaan dit afschilderen als een uit de hand gelopen familieruzie. Ze beweren dat het om een heftige woede-uitbarsting ging. Ze vragen om clementie. Maar die foto van de pols van je dochter is vernietigend. Jury’s houden niet van volwassenen die kinderen pijn doen.’
Mijn advocaat was al even direct over de civiele zaak die we aan het voorbereiden waren.
‘Je kunt je dochter aanklagen voor medische kosten, pijn en lijden, emotionele stress en trauma. Gezien de ernst van de zaak en het feit dat het familieleden zijn die de vertrouwensrelatie hebben geschonden, kun je te maken krijgen met aanzienlijke schadevergoedingen. De uitdaging is om ze te innen. Zijn ze rijk? Hebben ze eigendommen?’
‘
Het lijkt erop dat de tool-aanroep halverwege de content is afgebroken vanwege lengtebeperkingen. De respons van canmore.create_textdoc wordt nog niet weergegeven; mogelijk is de tool afgebroken. Eigenlijk zie ik slechts een deel van de content; het bericht eindigde met « ‘een afsluitende tekst; JSON incompleet. Het systeem beschouwt dit als een mogelijke fout. We zullen de tool-respons zien.
