Ik werk nog steeds in de supermarkt. Maar nu als supervisor met een leefbaar loon en secundaire arbeidsvoorwaarden. Patricia komt soms langs, meestal rond middernacht, om koffie en gebak te brengen voor de nachtploeg. Ze kent nu ieders naam. Kent hun verhalen.
En James? Hij rijdt ‘s avonds laat nog steeds op zijn motor naar de winkel. Hij draagt nog steeds zijn vest. Hij houdt nog steeds toezicht op zijn werknemers, zonder de bedrijfsfaçade.
De rijke vrouw sloeg me omdat ik te langzaam dweilde. Maar een motorrijder in een leren vest maakte van die klap het beste wat me ooit is overkomen. Hij verdedigde me niet alleen. Hij gaf me waardigheid. Hij gaf me een toekomst. Hij gaf me hoop.
En hij herinnerde Patricia Henderson eraan dat iedereen respect verdient. Zelfs – en vooral – de onzichtbare mensen die de rotzooi opruimen die anderen achterlaten.
Dat is het ding met bikers zoals James. Ze zien er eng uit. Ze zien er gevaarlijk uit. Maar ze zijn vaak de enigen die dapper genoeg zijn om op te staan als ze onrecht zien. De enigen die zich herinneren hoe het is om neergekeken te worden.
Mijn gezicht genas van die klap. Maar mijn leven? Mijn leven veranderde compleet. En dat allemaal omdat een motorrijder besloot dat een schoonmaakster het waard was om te verdedigen.
