Let op: de actiebeelden worden al getoond, maar zijn niet opgenomen in de afbeelding van de gespierde jongen, die zelf geen afbeeldingen bevat. Een dikke bril, een tenger figuur en een onverwachte passie voor klassiek ballet… Wie had ooit gedacht dat deze verlegen jongen ooit zou schitteren in Hollywood?
Jean-Claude Van Damme: Het kind dat niemand ooit zou verdenken
In de jaren zestig bevond Jean-Claude Van Damme zich in Brussel, ver verwijderd van welke actiefilm dan ook. Als tenger en vaak ziekelijk kind was hij een gemakkelijk doelwit voor spot en pesterijen. Zijn dikke bril deed zijn toch al fragiele uiterlijk geen goed. Maar het was juist deze fragiliteit die de basis legde voor een buitengewoon lot.
Terwijl zijn klasgenoten hem plaagden, vond Jean-Claude troost in twee werelden die even onverwacht als levensreddend waren: klassieke muziek en dans.
Ballet: een verrassende… maar cruciale keuze
Vijf jaar lang wijdde de jongen zich volledig aan het klassieke ballet. Een veeleisende kunstvorm, bekend om zijn strenge discipline en voortdurende streven naar perfectie. Desondanks werd Van Damme zelfs uitgenodigd om te dansen in de Parijse Opera. De gratie van zijn bewegingen, zijn lichaamscontrole, zijn coördinatie: zoveel vaardigheden die hij later zou gebruiken in zijn beroemde vechtscènes.
Stel je eens een kind voor dat liever danst op een theaterpodium dan op het schoolplein. Precies in die context leerden de toekomstige « Brusselse Spieren » floreren.
De openbaring van de krijgskunsten
Jean-Claudes vader, zich bewust van de extreme zwakte van zijn zoon, schreef hem in voor karate. Het was een openbaring. Na tien dagen was hij al begonnen met Shotokan, een traditionele Japanse stijl, en was hij een ware kickboksmachine geworden. Hij traint onvermoeibaar en combineert de kracht van ballet met de sterkte van vechtsporten. Een zeldzame maar uiterst effectieve combinatie.
