Op een dag kwam ze op een Shine-evenement opdagen met een hoed die zo extravagant was versierd met veren dat het van ons gezelschap een koninklijke bruiloft maakte. Ik moest zo hard lachen dat ik moest huilen, waarop ze de hoed afzette en de rest van de middag een simpele gebreide muts droeg, alsof ze te ver had moeten zwaaien om in het midden te komen.
We hadden een dag waarop ze me vroeg om haar te helpen een foto van zichzelf uit te zoeken, van vóór de chemo, erna en nu, om alle drie in haar gang te hangen. « Ik wil ze meteen zien, » zei ze. « Ik wil ze tegelijk zijn. »
We hadden een dag dat ik wakker werd, mijn hoofdhuid aanraakte en iets voelde dat op stoppels leek, en ik huilde, niet omdat ik mijn haar terug wilde, maar omdat lichamen mysteries zijn die je verrassen, zelfs als je denkt dat je er al lang niet meer op hebt gewacht.
Ik ben niet elke dag dapper. Sommige dagen ben ik een vrouw met een muts die niet dapper wil zijn in de supermarkt. Sommige dagen draag ik een pruik en niemand weet het, en dat is geen mislukking. Sommige dagen vergeet ik mijn hoofd volledig, en dan verrast een spiegel me en glimlach ik naar de vrouw die zich niet verontschuldigt bij glas.
De dag dat ik op een steiger stond en de lucht mijn hoofdhuid vond, was niet de dag dat ik dapper werd. Het was de dag dat mijn leven me uitnodigde tot een waarheid die ik in het geheim in praktijk bracht: dat schoonheid een werkwoord is, geen bezit; dat schaamte verwelkt wanneer ze benoemd wordt en niet sterft wanneer ze verborgen wordt; dat vergeving een spier is die je traint zoals je je kuiten traint op een heuvel – brandend, noodzakelijk, de moeite waard.
De wereld verging niet. De wereld herschikte zich rond de afwezigheid van haar en de aanwezigheid van een vrouw die besloot dat het verhaal anders kon zijn. Het meer bewaarde zijn geheimen. Het frame boven mijn bureau vangt het ochtendlicht, en soms betrap ik mezelf op de weerspiegeling – kaal hoofd en open gezicht – en denk ik, niet zonder verbazing: Daar ben je.
Als je dit leest omdat je een filmpje van vijftien seconden hebt gezien waarin mijn ergste moment werd omgezet in een les die mensen wilden delen, hoop ik dat je weet wat het fragment niet kon laten zien: hoe vreemden een kamer worden, hoe een schoonmoeder weer een persoon wordt, hoe de hand van een echtgenoot op je rug een kaart naar jezelf kan zijn, hoe de lucht op je hoofd op een goede dag aanvoelt alsof de wind je heeft uitgekozen. Ik hoop dat je weet dat er een plek voor je is in onze cirkel, een koekje dat Margaret met militante genegenheid heeft klaargezet en een sjaal die iemand je zal overhandigen met de onuitgesproken zegen van vrouwen die hebben besloten zich niet langer te verstoppen.
Kom zoals je bent. Straal zoals je bent. En als iemand probeert je af te pakken wat je draagt, laat het meer het dan hebben. Houd wat niet van je afgenomen kan worden.
