Toen ik op mijn huwelijksnacht de deken optrok, beefde ik ineens: de familie van mijn man had mij een landhuis van 2 miljoen dollar gegeven om met een arme meid zoals ik te kunnen trouwen.
Mijn naam is Anna Brooks en ik ben 26 jaar oud.
Ik ben geboren in een arm stadje in Texas, waar de zon mijn huid verbrandde en de wind de geur van droog grasstof met zich meevoerde.
Mijn vader stierf vroeg, mijn moeder was ernstig ziek en ik moest op 16-jarige leeftijd van school om als dienstmeisje in Houston te gaan werken.
Ik werkte voor de familie Harrison, een van de rijke en beroemde families in de vastgoedsector.
Hun enige zoon, Ethan Harrison, is 31 jaar oud en een knappe, goed opgeleide man, maar houdt altijd afstand van iedereen.
Ik werk nu al bijna drie jaar als dienstmeisje voor hen en heb het geleerd om rustig schoon te maken, te koken en te buigen.
Ik had nooit durven denken dat de naam “Anna Brooks” ooit naast de achternaam “Harrison” zou worden geplaatst.
💍 Het vreemde voorstel
Op een ochtend riep de hospita – mevrouw Caroline Harrison – mij naar de woonkamer.
Ze legde een huwelijksakte voor me neer en zei met een kalme maar vastberaden stem:
« Anna, als je met Ethan trouwt, wordt de villa van 2 miljoen dollar aan het meer in Austin naar jou vernoemd. Het is een huwelijkscadeau van mijn familie. »
Ik was verbijsterd.
Een dienstmeisje zoals ik, trouwen met de enige zoon van de familie Harrison?
Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar toen ik haar serieuze blik zag, wist ik dat het waar was.
Ik wist de reden niet – ik wist alleen dat mijn moeder geld nodig had voor de behandeling, en dat dit misschien de enige kans was om haar te redden.
Mijn verstand zei me dat ik moest weigeren, maar mijn zwakke hart knikte.
De bruiloft vond plaats in een luxehotel in hartje Houston.
Ik droeg de witte jurk die Caroline had uitgekozen en liep tussen de nieuwsgierige blikken van honderden mensen.
Ik lachte niet, maar hield mijn handen stevig vast om te voorkomen dat ik ging trillen.
Ethan – mijn bruidegom – behield nog steeds zijn gebruikelijke koude uitdrukking.
Hij keek mij geen moment aan.
Ik dacht bij mezelf:
