Soms komt Jonathan naar de werkplaats. Hij zit er stilletjes bij en kijkt toe hoe ik antieke stukken restaureer en dingen die de tijd vergeten was, nieuw leven inblaas. « Dat heb je van haar, » zei hij ooit glimlachend. « Amelia repareerde vroeger alles. Kapot speelgoed, kapotte stoelen, gebroken harten. »
Op een middag gaf hij me een klein fluwelen doosje. Daarin zat de bijpassende zilveren armband, die hij al vijfendertig jaar droeg. « Ik denk, » zei hij zachtjes, « dat ze weer samen moeten zijn. » Ik klemde hem naast de mijne en voelde het koele metaal op mijn huid – twee helften van een belofte, eindelijk compleet.
Ik ben niet langer Avery Whitmore. Ik ben Laya Amelia Carver. En hoewel mijn verhaal begon met leugens en verlies, eindigt het hier, in waarheid, in vergeving en in het stille gezoem van een werkplaats aan zee, waar elk stuk dat ik restaureer voelt alsof ik een klein stukje van mezelf repareer. Want soms is het leven dat je moet leiden, het leven dat je met je eigen handen moet opbouwen.
Hoe zou jij gereageerd hebben als je erachter kwam dat je hele leven op de leugen van iemand anders was gebouwd?
