Bij een rood stoplicht trilde mijn telefoon. Zevenenveertig ongelezen berichten. Geen enkele verontschuldiging, geen enkele die vroeg of het goed met me ging. In plaats daarvan was daar mijn vader: Je bent altijd al jaloers geweest op je zus. Vanavond bewees het maar weer. Mijn stiefmoeder: Lydia is er kapot van door jou. Ik hoop dat je trots op haar bent. Neven, nichten en vreemden mengden zich in het gesprek en vertelden me wat een vreselijk persoon ik was.
Ik stond op het punt mijn telefoon weg te gooien toen ik een berichtje van een onbekend nummer zag: Ik heb gezien wat er gebeurd is. Je verdiende beter. – Een vriend uit het verleden. Die woorden voelden als een reddingsboei.
In plaats van naar huis te gaan, belandde ik op de Riverside Memorial Cemetery. Ik glipte door een opening in het hek en liep op blote voeten over het vochtige gras naar het graf van mijn moeder. Ik liet me op de natte grond zakken en liet mijn tranen de vrije loop – geen stille, waardige tranen, maar lelijke, snikkende uitbarstingen die uit mijn keel scheurden.
‘Ik heb het geprobeerd, mama,’ zei ik tegen de steen. ‘Ik heb zo mijn best gedaan om goed genoeg te zijn. Ik heb alles opgegeven, en toch behandelen ze me alsof ik waardeloos ben.’
Toen kwam de woede, heet en puur. Ik herinnerde me haar laatste woorden in de hospicekamer: « Je bent sterker dan ze weten, schat. Beloof me dat je je niet door hen laat definiëren. » Ik had me door hen laten definiëren. Maar niet meer.
De volgende middag werd er op mijn deur geklopt. Het was mevrouw Grant, mijn bejaarde buurvrouw die lid was geweest van de boekenclub van mijn moeder. Ze hield een houten doos tegen haar borst. ‘Ik heb iets wat je moeder me heeft nagelaten,’ zei ze met een ernstige uitdrukking. ‘Ze heeft me laten beloven het je te geven na… nou ja, na zoiets als wat er op die bruiloft is gebeurd.’
Ik herkende het meteen: het oude receptenboekje van mijn moeder, dat met de handgeschilderde rozen op het deksel. « Rose gaf het me ongeveer een maand voordat ze overleed, » legde mevrouw Grant uit. « Ze zei dat je het wel zou weten als je het nodig had. »
Ik pakte de doos. Hij was zwaarder dan ik me herinnerde. Binnenin, tussen receptkaarten voor haar beroemde lasagne en kerstkoekjes, zaten papieren die er niet thuishoorden: uitgeprinte e-mails, projectconcepten, kopieën van contracten. Daar lag het marketingvoorstel dat ik vijf jaar geleden had opgesteld voor een campagne voor duurzame mode, compleet met mijn kenmerkende typefout: ik had ‘ concession’ in plaats van ‘connection’ geschreven . Daaronder lag een e-mail van Lydia aan een klant, gedateerd drie weken later, met precies hetzelfde concept, met precies dezelfde typefout, en die ze als haar eigen idee presenteerde. Campagne na campagne, idee na idee – allemaal van mij, allemaal gepresenteerd door Lydia.
Onderaan de doos, vastgeplakt aan het hout, lag een USB-stick. Op een plakbriefje stond in het wankele handschrift van mijn moeder: Voor Jillian, wanneer het zover is.
Ik stopte de computer erin. In een map met de titel ‘ De waarheid over 2019’ vond ik e-mailconversaties die ik nog nooit had gezien – berichten tussen Lydia en onze vader, waarin ze bespraken hoe ze mijn ideeën konden gebruiken en hoe ze me uit de schijnwerpers konden houden. Het bewijsmateriaal was gedetailleerd, vernietigend en hartverscheurend. Maar het audiobestand was wat me brak. Ik klikte erop en de stem van mijn moeder vulde de kamer, terwijl ze ruzie maakte met mijn vader.
‘Lydia heeft deze kans harder nodig dan Jillian,’ zei mijn vader. ‘Jillian redt zich wel zelf. Dat doet ze altijd.’
‘Je steelt van je eigen dochter,’ klonk de stem van mijn moeder met een trillende stem. ‘Dit is haar werk, haar ideeën, haar toekomst.’
‘Ik bescherm de toekomst van dit gezin,’ antwoordde hij koeltjes. ‘Jillian is te zelfstandig. Lydia heeft steun nodig. Dat is wat goede ouders doen.’
Het dossier was afgelopen. Een klein, opgevouwen papiertje was tussen de kaarten vandaan gevallen. Weer het handschrift van mijn moeder: Vraag het aan dominee Ruth. Zij weet alles. Vertrouw Grayson.
Mama liet me niet alleen recepten na. Ze liet me een geladen geweer na, en ik stond op het punt te leren hoe ik ermee moest richten.
Maandagochtend had ik een ontmoeting met dominee Ruth . Ze zat met me in de lege kapel en vertelde me de rest van het verhaal.
‘Ik heb gezien hoe je vader je moeder dwong om je erfenis weg te geven,’ begon ze, haar stem zwaar van oud verdriet. ‘In het testament van je grootmoeder stond dat er driehonderdduizend dollar gelijkelijk verdeeld moest worden tussen jou en Lydia. Maar je vader kwam opdagen met papieren en vertelde Rose dat jij er niet verantwoordelijk voor was, dat de erfenis voor je eigen bestwil volledig aan Lydia moest worden gegeven. Toen Rose weigerde, bedreigde hij haar.’
‘Hoe heb je haar bedreigd?’ fluisterde ik.
