Mijn hart deed pijn van een mengeling van trots en verdriet. Ik stond op het punt de pagina te sluiten toen er een privébericht verscheen. Het was van hem. Het eerste directe contact in maanden. Mijn handen trilden toen ik het opende.
De boodschap bestond uit slechts een paar woorden, maar het waren de woorden die een decennium van pijn begonnen te helen.
« Als je vrij bent… de tentoonstelling opent aanstaande zaterdag. Ik heb een kaartje voor je bij de deur achtergelaten. »
Het was geen vergeving, niet volledig. Het was geen terugkeer naar een verleden dat nooit zou kunnen bestaan. Maar het was een uitnodiging. Het was een opening. Het was het einde van alle pijn en het stille, nederige begin van iets nieuws.
