« Omdat je me hebt geleerd wat echte liefde is, » zegt hij. « Om te bewijzen dat familie iets is waar je voor kiest. »
“Dank u wel,” antwoord ik, “dat u mij hebt gekozen.”
Die avond, als de laatste gasten vertrokken zijn en de rozenblaadjes verspreid over het gras liggen, zit ik alleen in de tuin en kijk om me heen.
Over een paar maanden zal in deze tuin het gelach weerklinken van kinderen die er nog niet zijn. Ik zal ze leren hoe ze bloemen moeten planten, hoe ze voor de aarde moeten zorgen, hoe ze hun eigen hart moeten beschermen. Ik zal ze laten zien dat de mooiste dingen in het leven groeien als je ze met liefde water geeft, niet met een verplichting.
Ik weet niet wat er is gebeurd met de vrouw die mij het leven heeft gegeven. Ik weet alleen wie ik besloot te worden.
Ik ben de vrouw die uiteindelijk leerde om net zo intens van zichzelf te houden als van haar echte zoon.
En dat leven – het leven dat gebouwd is op zelfgekozen liefde, niet op dwang – is elke traan die het heeft gekost om het te bereiken waard.
