Ethan werd bleek.
‘Is dit echt nodig?’ vroeg hij.
‘Ja,’ antwoordde Marcus. ‘Aangezien je al acht jaar van mijn moeder steelt, is het meer dan noodzakelijk.’
Holly zakte in elkaar op de bank en verloor volledig haar evenwicht.
‘Marcus, alsjeblieft,’ fluisterde ze. ‘We zijn familie.’
‘Familie?’ herhaalde ik, het woord liet een bittere smaak in mijn mond achter. ‘Is dit wat je noemt de deur in mijn gezicht dichtgooien nu ik alles kwijt ben? Is dit wat je noemt acht jaar lang stelen?’
“Mam, ik wist het niet…”
‘Leugenaar,’ zei ik, terwijl ik opstond. ‘Ik heb de bankafschriften gezien. Marcus liet me elke storting zien, elke luxe aankoop die gedaan is met geld afkomstig van mijn boerderij. Van mijn leven.’
Holly begon nog harder te huilen, maar dit keer raakte het me niet.
‘De parelketting,’ vervolgde ik. ‘De reis naar Europa. De nieuwe auto. En ondertussen zat ik te twijfelen of ik de dierenarts of de verzekering zou betalen.’
‘Ik… ik dacht…’ stamelde hij.
‘Wat dacht je dan?’ vroeg ik. ‘Dat ik te naïef was om erachter te komen? Dat ik niet belangrijk genoeg was om de waarheid te voelen?’
‘Valerie, je moet het begrijpen,’ begon Ethan. ‘Zakendoen is ingewikkeld…’
Marcus stond zo snel op dat zijn stoel luidruchtig over de vloer schraapte.
‘Ga zitten,’ zei ze met een koude stem tegen Ethan. ‘En praat nooit meer zo neerbuigend tegen mijn moeder.’
Ethan ging zitten.
Marcus haalde de documenten tevoorschijn en spreidde ze uit als een hand kaarten.
‘Dit zijn de feiten,’ zei hij. ‘Gedurende acht jaar hebt u te hoge reparatiekosten in rekening gebracht, valse tarieven verzonnen en nepverzekeringen verkocht. Totaal: 153.000 dollar. Holly heeft persoonlijk 42.000 dollar ontvangen, aan overboekingen en betaalde onkosten.’
‘Dat is niet waar,’ riep Holly, maar haar blik dwaalde al af naar de papieren.
Marcus schoof er een naar haar toe.
‘Is dat niet jouw handelsmerk?’ vroeg hij. ‘Vijfduizend dollar voor een halsketting. En dezelfde dag nog een rekening van achtduizend dollar aan mijn moeder voor een reparatie van drieduizend dollar.’
Holly staarde naar het papier en deed haar mond wijd open.
‘Marcus,’ zei Ethan met een gebroken stem. ‘Wat wil je?’
‘Ik wil dat mijn moeder elke cent terugkrijgt die je van haar hebt gestolen,’ zei Marcus. ‘Met rente.’
‘Hoeveel?’ fluisterde Ethan.
‘Tweehonderdduizend,’ antwoordde Marcus. ‘Anders raak je je huis kwijt.’
« Tweehonderdduizend? » riep Ethan. « Zoveel geld hebben we niet! »
‘Daar had je aan moeten denken voordat je mijn geldautomaat gebruikte,’ zei ik zachtjes.
Marcus keek op zijn horloge.
‘Ik geef je een kans,’ zei hij. ‘Je hebt dertig dagen om mijn moeder tweehonderdduizend dollar te betalen, of je geeft haar dit huis als gedeeltelijke betaling.’
‘Het huis?’ riep Holly geschrokken. ‘Dit is óns huis.’
‘Nee,’ zei ik. ‘Dit is nu mijn huis. Het is gebouwd met gestolen geld. Met mijn geld.’
Holly gleed van de bank af en knielde voor me neer.
‘Mam, alsjeblieft,’ snikte ze. ‘Het spijt me. Ik begreep niet alles wat Ethan deed. Ik…’
‘Ja, je begrijpt het,’ onderbrak ik. ‘Je begreep het genoeg om van de resultaten te genieten. Je begreep het genoeg om weg te kijken zolang de pakketten bleven aankomen en de reizen bleven vertrekken.’
De tranen stroomden over mijn gezicht, maar deze keer gaven ze me geen gevoel van nederlaag. Ze gaven me een gevoel van bevrijding.
‘Sinds Marcus er is, ben je jaloers,’ vervolgde ik. ‘Jaloers dat iemand openlijk van me hield. Jaloers dat iemand waarde in me zag waar jij alleen nut in me zag.’
‘Ik hou van je,’ fluisterde ze.
Ik schudde mijn hoofd.
“Je hebt me gebruikt.”
Marcus greep opnieuw in.
‘Waar is het geld nu?’ vroeg hij aan Ethan.
‘In zaken,’ zei Ethan zwakjes. ‘En dit huis. Het is niet liquide.’
‘Dan heb je twee opties,’ zei Marcus. ‘De akte aan mijn moeder overdragen. Of het hele dossier naar de officier van justitie brengen. Ik heb het al voorbereid.’
‘Strafrechtelijke aanklachten?’ vroeg Ethan met een trillende stem.
Marcus knikte.
“Ik bluf niet.”
Hij haalde nog meer documenten uit zijn aktentas.
‘Dit zijn de documenten waarmee het huis aan mijn moeder wordt overgedragen,’ zei hij kalm. ‘Haar nieuwe officiële naam zal Valerie Rivers zijn. Ze is de mensen die haar hebben verraden niet langer het recht verschuldigd om hun naam te dragen.’
Ik zag hoe die woorden Holly als koud water troffen. Eindelijk begreep ze dat het niet alleen ging om het verliezen van een huis.
Het ging erom mezelf te verliezen.
‘U heeft vierentwintig uur de tijd,’ zei Marcus, terwijl hij opstond. ‘Morgen om 18:00 uur zijn we terug met uw reactie. Als het document dan nog niet is ondertekend, zullen we maandagochtend een aanklacht indienen.’
We draaiden ons om en liepen naar de deur. Holly rende achter ons aan en greep mijn arm vast.
‘Mama,’ riep ze. ‘Alsjeblieft. Ik ben je dochter.’
Ik keek haar in de ogen. Voor het eerst zag ik haar duidelijk: niet als het kleine meisje dat ik in mijn armen had gehouden, de tiener met wie ik ruzie had gemaakt, maar als de vrouw die ze had gekozen te worden.
‘Nee,’ zei ik zachtjes. ‘Jij bent de vreemdeling die de deur in mijn gezicht dichtgooide toen ik niet wist waar ik heen moest. Het is mijn zoon die me kwam ophalen.’
Ik maakte mijn arm los en liep naar buiten.
« Het is nog niet voorbij! » riep Ethan ons na.
Marcus draaide zich één keer om.
‘Ach, het is voorbij,’ zei ze koud. ‘Je hebt het gewoon nog niet geaccepteerd.’
Zes maanden later zit ik in de tuin van mijn nieuwe huis, het huis dat ooit van Holly was. De fontein is verdwenen. In plaats daarvan staan er rozen en fruitbomen. Mijn bloemen. Mijn land. Mijn keuzes.
Holly en Ethan ondertekenden de documenten drieëntwintig uur na het ultimatum van Marcus. Geen dramatische toespraken. Alleen handtekeningen en handenschudden.
Ze verhuisden naar een klein appartement in een minder aantrekkelijke buurt van Los Angeles. Ethan vond werk als verkoper van tweedehands auto’s. Blijkbaar slinkt je lijst met carrièremogelijkheden snel als mensen erachter komen dat je oneerlijk bent geweest met geld.
Holly probeerde op de dag van hun vertrek nog een laatste keer met me te praten.
‘Mam,’ zei ze, terwijl de tranen in haar ogen opwelden. ‘Op een dag zul je me vergeven. Dat weet ik zeker.’
Ik keek haar aan en voelde voor het eerst noch woede, noch verlangen. Alleen een stille afwezigheid.
‘Er valt niets te vergeven,’ zei ik tegen haar. ‘Want om te kunnen vergeven, zou ik me eerst zorgen moeten maken.’
Dat waren de laatste woorden die we wisselden.
Nu hoor ik elke vrijdag het vertrouwde gerommel van Marcus’ auto op de oprit. Hij komt aan met verse bloemen in de ene hand en een fles van mijn favoriete wijn in de andere.
‘Hoi mam,’ zegt hij, terwijl hij me een kus op de wang geeft.
We koken samen in de keuken: een nieuwe tafel, nieuwe stoelen, maar hetzelfde oude gelach. De eetkamer waar Holly ooit indruk probeerde te maken op haar snobistische vriendinnen, is nu de plek waar we in comfortabele kleren zitten en praten over werk, buren en de toekomst.
‘Hoe was je week?’ vraag ik.
‘Ik heb het druk,’ zegt hij, terwijl hij zijn stropdas losmaakt. ‘Ik heb de aankoop van dat stuk grond in Houston afgerond. We gaan er huizen bouwen voor gezinnen met een middeninkomen. Echte huizen voor echte mensen.’
Mijn trots borrelt in mijn borst.
‘En ik heb nieuws,’ voegt hij eraan toe, met een kleine glimlach op zijn lippen.
“Wat is er nieuw?”
Hij gaat aan tafel zitten en pakt zijn telefoon.
‘Herinner je je Sarah nog, de architect van mijn bedrijf?’
Ik glimlach. Ik heb Sarah een paar keer ontmoet. Ze heeft heldere, vriendelijke ogen. Zo’n vrouw die aandachtig luistert als mensen praten.
‘Natuurlijk. En jij?’
Hij draait zijn telefoon om. Op het scherm is een vrouwenhand te zien met een eenvoudige, maar prachtige verlovingsring.
“Marcus!” roep ik uit, terwijl ik hem omhels. “Hij is geweldig.”
‘Ik heb je gisteravond ten huwelijk gevraagd,’ zegt hij, stralend als de jongen die hij ooit was. ‘En ik wilde je iets vragen. Zou je ons willen helpen met het plannen van de bruiloft?’
Mijn ogen worden weer wazig, maar dit keer van vreugde.
‘Dat zou ik graag willen,’ zeg ik. ‘Maar weet je zeker dat ze een oude schoonmoeder om zich heen wil hebben?’
Hij lacht.
“Mam, ze beschouwt je al als onderdeel van de familie. Ze zei dat de enige reden dat ze ‘ja’ zegt, is omdat ik samen met jou een compleet pakket vorm.”
We eten, praten en dromen hardop. Na het dessert zitten we in de tuin, waar soms rozenblaadjes als confetti op de stenen dwarrelen.
‘Weet je iets over Holly?’ vraagt Marcus vriendelijk. ‘Het is de eerste keer in maanden dat je haar naam noemt.’
‘Mijn buurvrouw zei dat ze receptioniste is bij een dokterspraktijk,’ antwoord ik. ‘En dat Ethan zijn baan als monteur is kwijtgeraakt.’
‘Word je er verdrietig van?’ vraagt hij.
Ik denk eraan terwijl ik de appeltaart aansnijd die ik die middag heb gemaakt.
‘Nee,’ zeg ik uiteindelijk. ‘Het geeft me rust.’
« Vrede? »
