Op een dag, toen ze na haar werk naar huis ging, met pijnlijke voeten maar een tevreden gevoel, zag ze hem bij de ingang van de kliniek op haar wachten. Evan. Hij zag er magerder uit, zijn dure pak verkreukeld, zijn zelfverzekerde, nonchalante houding verdwenen. Hij zag er… verzwakt uit.
‘Rachel,’ zei hij, terwijl hij onhandig een stap naar voren zette toen ze dichterbij kwam. ‘Kunnen we even praten?’
Haar hartslag versnelde, een reflexmatige opleving van de oude angst. Maar ze bleef staan, haar blik vastberaden. « Wat wil je, Evan? »
Hij had de fatsoenlijkheid om zich beschaamd te tonen, terwijl zijn ogen over de parkeerplaats dwaalden. « Ik… ik heb een fout gemaakt, » gaf hij toe, zijn stem laag en gespannen. « Het huis… het voelt niet meer hetzelfde zonder jou. Het is te stil. Ik mis… ik mis je. Misschien kunnen we het nog eens proberen? »
Rachel keek hem aan, keek hem echt aan, en voelde geen woede of pijn, maar een vaag, afstandelijk medelijden. Ze glimlachte hem even bedroefd toe. ‘Evan, er is iets geweldigs gebeurd sinds ik weg ben,’ zei ze, haar stem kalm en helder. ‘Ik slaap eindelijk weer de hele nacht door. Voor het eerst in jaren.’
Hij fronste zijn wenkbrauwen, zijn gezicht een masker van verwarring. « Slapen? »
Ze knikte, een diep gevoel van vrede daalde over haar neer. « Op mijn eigen kussen. »
Zonder nog een woord te zeggen, draaide ze zich om en liep weg, hem alleen achterlatend buiten de plek waar ze haar nieuwe leven aan het opbouwen was.
Terwijl ze de parkeerplaats overstak, de warme gloed van de ondergaande zon op haar gezicht, realiseerde ze zich iets opmerkelijks. Ze voelde zich niet langer klein, gebroken, onzichtbaar of bang. De brief van haar moeder had meer gedaan dan haar alleen het geld geven om te overleven; het had haar haar eigenwaarde teruggegeven. Het had haar toestemming gegeven om opnieuw te beginnen.
Die avond, toen ze thuiskwam in haar kleine, stille appartement, pakte ze de kostbare, met tranen doordrenkte brief en stopte die in de zilveren lijst waarin ooit haar trouwfoto had gezeten. Ze zette de lijst naast haar bed – een stille, constante herinnering dat zelfs na het diepste verlies en het pijnlijkste verraad, de liefde van een moeder nog steeds de zachtste, veiligste plek kon zijn om op terug te vallen.
