5. Het Rijk van As
Het dubbele verlies, de financiële ondergang en de publieke onthulling van zijn diepste, meest persoonlijke geheim aan zijn dominante, matriarchale moeder, was te veel. Michael schreeuwde het uit, een rauw, dierlijk geluid van pure pijn en woede. Het was geen schreeuw om het geld. Het was de schreeuw van een man wiens hele, zorgvuldig opgebouwde wereld, gebouwd op een fundament van leugens en arrogantie, zojuist was vernietigd, gereduceerd tot een rijk van as.
‘Jij… jij monster!’ brulde Michael, zijn stem brak, en vervolgens richtte hij zijn woede op de persoon die hem tot dit punt had gedreven, de architect van zijn ondergang. Hij keerde zich tegen zijn moeder, zijn ogen vlammend van een leven lang onderdrukte woede en wrok. ‘Mam! Jij hebt dit gedaan! Jij hebt me ertoe gedreven! Jij zei dat ze zwak was! Jij zei dat ik haar moest verlaten! Jij hebt haar weggejaagd! Jij hebt me dit aangedaan!’
Margaret stond verbijsterd, niet in staat zichzelf te verdedigen, terwijl Michael een stortvloed aan woedende, verwijtende beschuldigingen over hen uitstortte. Hun perfecte, eensgezinde front spatte uiteen in een miljoen lelijke, verwijtende scherven.
Ik hoefde niet meer te argumenteren. Ik had gewonnen.
‘Mijn advocaat zal contact opnemen met uw advocaat,’ zei ik, mijn stem weer koel en afstandelijk professioneel, ‘om de volledige en onmiddellijke overdracht van alle controlerende aandelen binnen 24 uur af te ronden. U heeft geen bezittingen meer, Michael. Het bedrijf staat nu onder controle van de trust van mijn familie. Uw toegang tot het gebouw, uw bedrijfsrekeningen en uw bedrijfsauto zijn reeds ingetrokken.’
Ik keek hen beiden nog een laatste keer aan, een moeder en zoon gevangen in een giftige, destructieve omhelzing die ze zelf hadden gecreëerd, een tafereel van hebzucht en verderf. « Veel succes met het vinden van een nieuwe baan. »
6. De waarde van waardigheid.
Ik stond op en verliet het kantoor, mijn voetstappen geruisloos op het zachte tapijt, zonder ook maar één keer achterom te kijken. Het geluid van hun schreeuwende verwijten vervaagde achter me toen de zware eiken deur dichtklikte.
Michael had de beste advocaat van de stad ingehuurd. Maar hij was de belangrijkste regel van elke onderhandeling vergeten: de beste advocaat kan je niet helpen als je te arrogant bent om te lezen wat je ondertekent. In zijn haast om mij in de val te lokken, om ervoor te zorgen dat ik niets zou krijgen, had hij zijn eigen financiële doodvonnis getekend.
Hij en zijn moeder wilden me vernederen, me bestempelen als een onvruchtbare, waardeloze vrouw omdat ik hem geen kind kon schenken, de ultieme erfgenaam van Sterling. Uiteindelijk kostten zijn zelfverzonnen kinderwens, zijn leugens en zijn poging om me over die waarheid te verraden, hem zijn enige echte kind: zijn bedrijf. Hij had een liefdevolle vrouw ingeruild voor een stapel waardeloze aandelen. Het was een brute, maar rechtvaardige ruil. Hij had geprobeerd me te betalen met vernedering. Ik had hem terugbetaald met de enige valuta die hij werkelijk begreep: totale en complete vernietiging.
