Haar favoriete speelgoed lag netjes op een rij, een kaarsje flikkerde zachtjes en ingelijste foto’s van hem stonden verspreid door de kamer.
Mijn ogen vulden zich met tranen toen ik me realiseerde wat dit betekende: terwijl ze me had aangemoedigd om te genezen, had ze al die tijd in stilte haar eigen pijn met zich meegedragen.
Ze bekende met tranen in haar ogen dat ze van mijn zoon had gehouden alsof hij haar eigen zoon was en dat ze niet was verhuisd om aan mij te ontsnappen, maar om haar pijn te verbergen, zodat ik kon beginnen te genezen zonder haar last te hoeven dragen.
Op dat moment begreep ik hoe diep onze band was.
