De tijd verstreek en op een middag zag Adrian aan de eettafel weer eens een tafereel gebeuren.
Ethan en Lily lachten opnieuw, dit keer leerden ze Rosa een gek dansje dat ze op school hadden geleerd. De kroonluchter boven hen glinsterde met een gouden licht, de kamer galmde van vreugde en Adrians hart voelde zich voller dan ooit tevoren.
En hij dacht terug aan die ene dag, de dag dat hij vroeg thuiskwam.
Een simpele keuze, maar een die alles had veranderd. Hij had verwacht stilte en leegte te vinden, maar in plaats daarvan vond hij liefde, familie en genezing. En het deed hem toen huilen, zoals het hem nu deed huilen, niet van verdriet, maar van dankbaarheid.
