De volgende dag kreeg ik een telefoontje van een doodsbange vrouw. Het was Victoria, de maîtresse. « Hij is helemaal doorgedraaid, » fluisterde ze. « Hij is woedend. Hij is iets aan het bedenken om Anna terug te pakken, om te bewijzen dat ze een ongeschikte moeder is, zodat hij de baby kan krijgen. » Ze vertelde me dat hij een psychiater probeerde om te kopen om Anna’s medische dossiers te vervalsen. Maar ze bood me meer aan: een map met documenten die ze van zijn kantoorcomputer had gekopieerd. Het was bewijs van grootschalige financiële fraude bij zijn bedrijf, Eastern Investments – smeergeld, belastingontduiking, witwassen.
‘Waarom vertel je me dit?’ vroeg ik.
‘Omdat ik zag hoe hij me gisteren aankeek,’ zei ze, haar stem trillend. ‘En toen besefte ik… ik ben de volgende.’
De klassieke misbruiker. Ze wisselen niet van slachtoffer; ze hebben gewoon steeds dezelfde slachtoffers. Ik heb Victoria geholpen om in een veilige opvangplek terecht te komen en de documenten overhandigd aan mijn vrienden van de afdeling economische misdrijven.
Het laatste puzzelstukje was het pijnlijkst. Ik trof mijn ex-man, Connor, Anna’s vader, aan in mijn woonkamer. Leo had hem opgespoord, hem een hoop leugens verteld over de « mentale instabiliteit » van mijn dochter en hem overgehaald om langs te komen en « haar tot rede te brengen ». Ik keek vanuit het raam toe hoe twee van Leo’s handlangers in een auto buiten wachtten. Hij probeerde Anna’s eigen vader te gebruiken om haar in de val te lokken.
Ik vertelde Connor de waarheid en liet hem de foto’s zien van zijn mishandelde dochter. De schaamte op zijn gezicht was hartverscheurend. Terwijl hij de schurken beneden afleidde, plande ik onze ontsnapping. Anna en ik glipten via de achterdeur naar buiten en werden naar het ziekenhuis gebracht, waar dokter Evans haar onder een valse naam opnam voor ‘geplande observatie’. Eindelijk was ze echt veilig.
Het einde was snel in zicht. Gewapend met Victoria’s documenten deed de onderzoekscommissie een inval bij Eastern Investments. Leo werd achter zijn bureau gearresteerd, voor de ogen van zijn hele kantoor, en in handboeien afgevoerd.
Terwijl ik het nieuws op mijn telefoon bekeek, ging mijn eigen telefoon. Het was het ziekenhuis. Door de stress was Anna vroegtijdig bevallen.
Ik snelde naar de kraamafdeling, mijn hart een chaotische mengeling van triomf en angst. Ik vond Connor in de wachtkamer, zijn gezicht getekend door een schuldgevoel dat hij de rest van zijn leven met zich mee zal dragen. Urenlang wachtten we.
Eindelijk kwam er een dokter naar buiten, met een glimlach. « Gefeliciteerd, » zei hij. « U hebt een gezonde, prachtige kleinzoon. »
Dat was vijf jaar geleden. Leo zit een gevangenisstraf van zeven jaar uit voor financiële fraude. De aanklachten voor mishandeling werden opgenomen in zijn schikking. Anna is natuurlijk van hem gescheiden. Ze is nu een succesvolle illustrator van kinderboeken en een geweldige, liefdevolle alleenstaande moeder van mijn kleinzoon, Max.
Connor, mijn ex-man, is de vader en grootvader geworden die hij altijd al had moeten zijn. Hij is een constante, steunende aanwezigheid in hun leven. Ons gezin is een vreemd, gebroken en prachtig geheel, dat na een verschrikkelijke storm weer is hersteld.
Soms, op de verjaardagsfeestjes van mijn kleinzoon, omringd door het gelach van mijn dochter en de vrienden die onze familie zijn geworden, denk ik terug aan dat telefoontje van 5 uur ‘s ochtends. Ik denk aan de duisternis, de angst en de kille vastberadenheid die me overviel. Hij dacht dat hij alleen zijn vrouw sloeg. Hij had geen idee dat hij de oorlog verklaarde aan een vrouw die twintig jaar lang mannen zoals hij achter de tralies had gezet. Hij zocht ruzie met een moeder. Hij had moeten weten dat hij nooit zou winnen.
