‘Thuis,’ gromde ze naar me. “De advocaat heeft net gebeld. Er zijn schulden. Heel veel. Duizenden dollars. Als ze ze niet terugbetalen, wordt het huis bezet door een gerechtsdeurwaarder, Dawn. En jij… » Ze liet de lucht uit, bevend. ‘Je hebt toch geld?’
Ik draaide mijn vaders horloge om mijn pols.
‘Misschien heb ik geld…’ zei ik. “Maar we hebben toch geen heel goed verhaal bij ons? Jij hebt me er tenslotte uitgezet.’
Ze was stil.
“Je moet me helpen!” Ze zei het uiteindelijk.
Ik glimlachte.
‘Ik zou je helpen, Charlotte,’ zei ik. “Als je aardiger tegen me was toen ik een kind was, zus. Misschien zou ik me dan slecht voelen.’
Toen hing ik op.
Matthew hielp me een gemeubileerd appartement te vinden.
‘Iets kleins zou perfect zijn,’ zei hij. “Je hebt nog een paar maanden om te studeren, Dawn. Je hoeft geen band te krijgen met een groot huis. Het appartement is perfect. En binnenkort ben je achttien en kun je doen wat je wilt. Nu moet je je richten op je studie.”
‘Heel erg bedankt voor je hulp,’ zei ik. ‘Zonder jou zou ik verloren zijn.’
“Dawn, je vader vertelde me alles over jou en hoeveel je zus je leven moeilijk maakte, vooral nadat je moeder de familie verliet. Ik heb je vader beloofd dat ik je zou helpen weer op de been te komen.’
Een paar weken later bevond ik me in mijn kleine studio-appartement in een kunstwijk. En ik vond het daar erg leuk.
Ik weet niet wat er met Charlotte is gebeurd, maar op een avond, langs ons huis, zag ik het “Verkochte” bord. Ik denk dat ik me slecht moet voelen, maar ik voelde me niet. Zonder mijn vader was het niet meer mijn thuis.
En hij gaf tenminste nog om me, al was het maar via Matthew.
Om de volledige kookinstructies te zien, ga je naar de volgende pagina of klik je op Openen (>) en vergeet niet om het te delen met je Facebook-vrienden.
