Martha stapte naar voren. Ze keek niet naar Kevin. Ze keek naar de muren van haar huis.
« Vijf jaar geleden, » legde meneer Henderson uit, terwijl hij een kopie van de akte aan de politieagent overhandigde ter verificatie, « toen Arthur voor het eerst de diagnose hartaandoening kreeg, kwam hij naar mijn kantoor. Hij was heel specifiek. Hij maakte zich zorgen over de toekomst. Meer specifiek, hij maakte zich zorgen om jou . »
“Ik?” fluisterde Kevin.
« Hij heeft een schenkingsakte opgesteld « , zei Henderson. « Vijf jaar geleden heeft Arthur de eigendom van dit huis, het land en al zijn spaarrekeningen op naam van Martha Miller gezet . »
Kevin pakte het papier. Hij staarde naar de datum. Het was vijf jaar oud. Het was notarieel vastgelegd. Het was ijzersterk.
« Dit… dit is nep, » stamelde Kevin. « Waarom zou hij dat doen? Ik ben zijn zoon! »
« Omdat hij je kende, » zei Martha zachtjes. Het was de eerste keer dat ze iets zei.
Meneer Henderson haalde een verzegelde envelop uit de aktetas. « Arthur heeft een brief achtergelaten. Hij gaf me de opdracht die alleen te lezen voor het geval Kevin tegen uw wil de eigendommen zou claimen. »
De advocaat schraapte zijn keel en begon Arthurs woorden vanuit het graf voor te lezen.
“Aan Kevin,
Als je dit hoort, betekent het dat je precies hebt gedaan waar ik bang voor was. Het betekent dat je hebt geprobeerd je moeder uit haar eigen huis te verdrijven. Het betekent dat mijn dood voor jou geen moment van verdriet was, maar een moment van kansen.
Ik hou van je, zoon, maar ik ben niet blind. Ik heb je jarenlang gadegeslagen. Ik heb je hebzucht, je luiheid en je arrogantie gezien. Ik wist dat zodra ik weg zou zijn, je zou proberen te nemen wat je niet verdiende.
Dus mijn laatste daad als vader was niet om je geld na te laten. Het was om je moeder bescherming te geven. Ik heb jaren geleden alles aan haar overgedragen, zodat jij er nooit bij kon. Dit huis is van Martha. Het geld is van Martha. Jij hebt niets. Ik hoop dat deze laatste les je leert wat ik je niet kon leren: je moet je eigen weg in deze wereld vinden.
De stilte die volgde was oorverdovend. De woorden bleven in de lucht hangen, een definitief oordeel van een man die niet meer kon spreken, maar wiens wil absoluut was.
Kevin stond als verlamd. Het papier trilde in zijn handen. Het verhaal van « papa heeft het aan mij nagelaten » – de basis van zijn arrogantie – was ingestort. Hij was niet de erfgenaam; hij was de teleurstelling.
Jessica, die besefte dat het geld weg was, keerde zich meteen tegen hem. « Je zei dat het van jou was! Je zei dat we klaar waren! »
Martha keek naar haar zoon. Ze zag geen monster meer. Ze zag een kleine, gebroken man die de enige test die ertoe deed, niet had doorstaan.
« Ik hoopte dat hij ongelijk had, » zei Martha, haar stem trillend van de tranen die ze weigerde te vergieten. « Vijf jaar lang heb ik elke dag gebeden dat jij, na zijn dood, in actie zou komen. Dat je voor me zou zorgen. Dat deze brief nooit gelezen hoefde te worden. »
Ze keek naar het briefje dat Kevin op de deur had geplakt, dat ze nog steeds in haar hand hield. « Geen plaats voor profiteurs. »
« Maar hij had gelijk, » zei Martha. Haar gezicht verhardde.
Ze draaide zich om naar de agenten. « Agenten, deze mensen zijn geen bewoners. Ze hebben mijn huis binnengedrongen en mijn sloten zonder mijn toestemming vervangen. »
Ze keek naar Kevin.
« Ik ben geen wrede vrouw, Kevin. Ik zal geen aanklacht indienen voor inbraak, op voorwaarde dat je vertrekt. Nu. »
« Mam, wacht, » stamelde Kevin, zijn arrogantie maakte plaats voor paniek. « Waar moeten we heen? We hebben gisteren ons huurcontract opgezegd! We dachten dat we zouden verhuizen! »
« Dat klinkt als een probleem dat een volwassene moet oplossen », zei Martha.
Ze keek op de staande klok in de hal.
