Ik reed naar haar graf, bracht witte rozen mee en knielde neer naast de eenvoudige grafsteen. ‘Het spijt me zo,’ fluisterde ik met tranen in mijn ogen. ‘Ik wou dat ik de kans had gehad om je te leren kennen.’
Toen zei een stem achter me zachtjes: « Marla? »
Ik draaide me om en zag een oudere vrouw staan, met haar hand op haar borst. ‘Je lijkt sprekend op haar,’ zei ze, met tranen in haar ogen. ‘Ik ben Tanya, de zus van je moeder.’
En plotseling vond ik iets wat ik nooit had verwacht: een stukje van de familie waarvan ik dacht dat ik het voorgoed kwijt was.
Want soms, zelfs als de waarheid pijn doet, bevrijdt ze je.
